Het leven van alledag, mijn leven van alledag...

De voorpagina van de Kathmanud Post, een paar dagen geleden:

Banda (algehele staking, door Maoisten afgekondigd) in de Terai (zuidelijke vlaktes). ' Transportation was greatly disrupted, marketplaces, industries and educational institutions remained partially closed.'

Olietekorten in de Kathmandu Vallei door verkeersopstoppingen aan de grens met India. In plaats van 300 kiloliter was er slechts 108 kiloliter beschikbaar.

De Tribhuvan University heeft aangekondigd de Tuition Fees te vertienvoudigen. Studenten gaan nu RS 6650,- per jaar betalen (ongeveer 60 euro). Protesten zijn aangekondigd maar het bestuur zegt niet anders te kunnen omdat de overheid niet over de brug komt.

De begroting is nog steeds niet goedgekeurd. Al geruime tijd wordt gesproken van een 'economic emergency as now educational and health institutions are running out of money'. Ondertussen is er sinds het uitroepen van de republiek in 2008 nog geen overeenstemming bereikt over de inhoud van de Grondwet. Naar het schijnt niet in de laatste plaats door dwarsliggen van de Maoisten.

Ik heb me laten vertellen dat de Maoisten tijdens hun deelname aan de regering maatregelen troffen als het verbieden van de straathandel (zonder de verkopers een alternatief te bieden), het verbieden van de verkoop van sigaretten en alcohol zonder vergunning (de slachtoffers waren uiteraard niet de grote supermarkten maar de kleine winkeltjes (vaak niet groter dan voorraadkasten) in de gewone buurten) of de prostitutie wilden aanpakken (misschien geen slecht plan, maar de hoogste prioriteit in een land waar, volgens de UNDP, 30% van de burgers onder de armoedegrens leeft?!). Gepropageerd werd dat waarden als 'gemeenschapszin' ondergeschikt waren aan het gedachtengoed van de Maoisten en dat gezin en familie plaats moesten maken voor partij, land en ' civilan supremacy'.

Inmiddels maken de Maoisten geen deel meer uit van de regering. Leider van de CPN (Maoist)Pushpa Kamal Dahal (ook bekend als Prachanda) nam in mei ontslag als Premier toen de President weigerde de beslissing van de regering om de Army Chief te ontslaan, uit te voeren. De Maoisten beschuldigden de Army Chief ervan de toetreding van de voormalige Maoistische rebellen tot het leger tegen te houden. De President vreesde Cambodiaanse of Chinese toestanden (hetgeen niet denkbeeldig scheen te zijn aangezien een behoorlijk deel van het leger al uit Maoisten zou bestaan). Op het moment roeren de Maoisten zich voortdurend, zowel op straat, waar ze met duizenden het verkeer ontregelen, als in het Parlement.....

.... En ondertussen drink ik heerlijke rode wijn in een luxe restaurant, waar je naartoe loopt over vlonders met kaarsjes en waar je binnen een kachel bij je tafel een Europese menukaart voor je neus krijgt. Nog geen 50 meter verderop lopen jochies met een zak lijm aan hun neus te wankelen over straat. De volgende ochtend drink ik Latte om vervolgens bij Tsering, de jongen die de school runt waar kinderen op zitten die gesponsord worden via Shangrila Home, stil te worden van zijn levensverhaal en missie in het leven. Het leven in Nepal is, als je een beetje geld hebt, heerlijk. Maar je schiet voortdurend heen en weer tussen uitersten: van lekker eten naar straatkinderen, van absolute vrijheid naar het verhaal van een Tibetaanse vluchteling die, want geen papieren, identiteitsloos en arm door het leven gaat maar desondanks besloten heeft zijn leven in dienst te stellen van kinderen die het zonder hulp niet redden in deze wereld.

Ik zal die Latte niet laten staan en ik zal me er niet schuldig over voelen. Maar toen bij Tsering schaamde ik me toch. Ik weet niet waarvoor maar ik voelde me zo enorm klein en onwetend. Hij vertelt geen zielig verhaal, maar de realiteit. En die is dat hij, samen met Pemba, met veel meer intellect, doorzettingsvermogen en visie dan ik probeert een school draaiend te houden terwijl het aan vanalles ontbreekt. Ondertussen vragen ze mij een training te organiseren om de docenten te scholen. Ik weet dat ik dat kan, maar niet omdat ik beter ben dan zij. Ik kan het omdat ik door allerlei toevalligheden en geluk ben beland waar ik nu ben. En natuurlijk bepaal je voor een deel je eigen lot, stuur je je eigen leven, grijp je kansen of juist niet. Maar dit werkt niet voor iedereen zo: ik kan kansen grijpen en keuzes maken (maar ook fouten maken, me veroorloven in de put te zitten, moeilijk doen, hulp vragen en krijgen), voor anderen valt er simpelweg niets te grijpen of te kiezen.