Ingrid Grimmelikhuizen

Ingrid Grimmelikhuizen

How to help?

Read about Burma on http://www.burmacampaign.org.uk/ Talk about Burma, raise awareness and don't forget!

Contribute to the Nepali or Philippino projects. See http://www.shangrilahome.be/ or http://www.filibata.nl/ for more information.







Een maand reizen in Burma en een maand les geven in een vluchtelingenkamp net over de grens, Mae Ra Moe, waar Karen gevlucht voor het Burmese leger hun toevlucht hebben gezocht.

Sunday, 28 February 2010

Randy


In het kader van het Grote Ouwehoer Offensief heb ik laatst de social workers uitgenodigd voor een avondje uit. Dit ‘ girls only’ avondje waarop ik mijn ouwehoer technieken voor het eerst serieus zou gaan trainen, kreeg een andere wending toen we op weg naar de mall (ja, op de Filippijnen ga je op je vrije avond naar de mall) vanuit de tricycle Randy zagen: een van onze kinderen die een paar dagen daarvoor was weg gelopen. Randy is een jaar of 12 en verstandelijk gehandicapt. Hij is lief, komt regelmatig even aan je hangen en knoopt dan met zijn hoge stemmetje en 3 woorden Engels een gesprekje aan.

Randy was niet naar de kerk gegaan waar de houseparent nogal boos om was geworden. Voor Randy een reden om het leven op straat weer op te zoeken. Toen we hem troffen, temidden van andere zwerfkinderen, in het donker en vies van dagenlang buiten leven, waren onze collega’s die naar hem op zoek waren inmiddels ook geariveerd. Waarom weet ik niet, maar Randy wilde niet met hen mee. Jinky, een van de social workers, had hem, vies als hij was, in haar armen gesloten en zo kwam het dat Randy eerst een avondje met ons op pad ging.

Malls zijn in de Filippijnen over het algemeen 40x schoner dan het huis van de beste Nederlandse huisvrouw die je kent. En zo ook de gemiddelde mall bezoeker (ik was al de hele dag op pad geweest en viel helaas niet in die categorie). Hoe vreemd moeten wij eruit hebben gezien, met zo’n klein vies jongetje in die glimmende witte mall en in de Greenwich (de fastfood Italiaan), waar we alles waar hij aan had gezeten, zwart achterlieten.

Ondertussen was ik blij dat we hem hadden en genoot ik van zijn eerste, voorzichtige lach. Veel ouwehoeren zat er niet in, maar misschien was de avond dankzij Randy alleen maar succesvoller. Voor het eerst zag ik de social workers niet als suffe meiden die vooral achter hun computer zitten of stoicijns doorlopen naar hun kamer als de kinderen er een zooitje van maken. Ik zag dat zij, op een manier die ik nog niet had herkend, onwaarschijnlijk veel voor de kinderen betekenen en meer doen dan ik ooit zou kunnen.

No comments:

About Me

My photo
Amsterdam, Netherlands
Na 5 jaar in het middelbaar onderwijs gewerkt te hebben, is het tijd voor wat anders...