Holy week

Zaterdagavond‘Holy week’ staat voor de deur en terwijl iedereen zich hier mentaal op voorbereidt, zit ik me vooral af te vragen hoe gepast het zou zijn om morgen tijdens de mis (die heel bijzonder schijnt te worden, ik heb namelijk sterke aanwijzingen dat het morgen Palmpasen is...) naar de sportschool te gaan, mijn was te doen, mijn yoga matje uit te rollen en 20 keer de zonnegroet te doen, al mijn podcasts af te luisteren en ze ook nog te kunnen horen of gewoon anderhalf uur lekker te niksen in mijn upje.....

Het belangrijkste voordeel van werken in een ‘mission house’: de kinderen zitten zeer regelmatig in de chapel. Een van de nadelen is dat niet iedereen begrijpt dat ik dat niet doe.

De rokken van de schooluniformen zijn lang: tussen knie en enkel. De meiden van nursing school lopen in spierwitte jurken met smetteloos witte panties eronder. Witte schoenen. Ze hebben nog net geen hoedje op, anders zou je denken dat ze zo uit de jaren ’50 gestapt kwamen. Een van onze meiden gaat overgeplaatst worden want ‘Melvin is courting her’. Zo los je het probleem van pubers die verliefd op elkaar worden dus op: je stuurt gewoon een van de twee weg. Seksuele voorlichting bestaat niet. Mijn collega’s zijn tegen gebruik van de pil. Niet verassend natuurlijk, maar ik had gehoopt dat je, werkend met straatkinderen (belangrijke oorzaak: grote gezinnen, ouders die dag en nacht bezig zijn alle monden te voeden en daardoor, ironisch genoeg, geen tijd hebben om aan de rest van het kind te denken) wat pragmatischer zou worden. Er zouden ‘natuurlijke manieren’ zijn voor birth control. Ik neem aan dat ze het over periodieke onthouding hebben en stel me het volgende gesprek voor tussen een Filippina en haar man ‘Sorry schat, ik heb net mijn eisprong gehad, je zult toch echt even geduld moeten hebben’. Je moet Filippijnse vrouwen niet onderschatten, maar in een macho cultuur als de Filippijnse (Filippino’s worden de Latino’s van Azie genoemd) weet ik niet hoe de verhoudingen in de slaapkamer liggen... En nog los daarvan, hoeveel mensen snappen hier eigenlijk hoe het werkt, die cyclus?

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik hier beland ben?! In mijn pubertijd heb ik, rebels als ik was, de Katholieke kerk regelmatig uitgemaakt voor hypocriete en corrupte bende en vaak en hard geroepen dat ik me toch écht zou laten uitschrijven (wat ik natuurlijk nooit gedaan heb, ik was namelijk puberaal rebels, hetgeen in mijn geval als belangrijkste kenmerk had dat het meestal nogal halfslachtig was). Inmiddels ben ik wat minder rebels, of misschien wat handiger en opportunistischer, wetende dat ik er behoorlijk snel uit zou liggen als ik echt helemaal mezelf zou zijn...

Zondag Het is de sportschool geworden. Daarna vergaderd. Na de vergadering werd mij gevraagd of ik de ‘vrijwilligers handleiding’ zou willen (af)maken. Er was al een opzet gemaakt door Father B. Een heleboel logische dingen: dat misbruik van kinderen bestraft wordt, iets over bescherming van de privacy van de kinderen, een kleding code (het is nu officieel: het mouwloze jurkje kan toch niet) en.... ‘make it a habit to visit the Blessed Sacrament’, ‘Volunteers are required to attend spiritual activities and rites’, ‘spend quiet moments in Adoration Chapel’. Oeps….

Maandag Bidden voor het eten, bidden na het eten, bidden voor het slapen gaan, bidden als je in de jeepney ergens naar toe rijdt (onophoudelijk weesgegroetjes bidden), elke dag een hele rozenkrans bidden / opdreunen, zaterdag om 6 uur ’s ochtends naar de kerk, zondag om 6 uur ‘s ochtends ‘bible sharing’ en om 10 uur weer naar de kerk, en dan zijn er nog regelmatig extra diensten. Kinderen vinden het allemaal best en toen Father B laatst tijdens de dienst onderuit ging (lage bloeddruk, flauw gevallen) en er complete massahysterie uitbrak, bleek er van gezamenlijk nog meer rozenkransen bidden ook nog een therapeutische werking uit te gaan.

Maar geloof is hier meer dan dat: het is ook het temmen van de wilde, het heropvoeden, redden van de kinderen. De ‘missie’ in zijn oorspronkelijke betekenis. Ik heb niet het idee dat ik hieraan meewerk, maar dat ik tegenwicht bied door constant het kind voorop te stellen en aandacht te vragen voor de natuurlijke ontwikkeling (in plaats van de te ontwikkelen Christelijke cultuurkenmerken). Het afleveren van perfecte Christenkindjes interesseert me helemaal niks.

Ondertussen spelen de kinderen buiten, maak ik stiekum een filmpje van Efren en Angel die samen een liedje zingen en tellen hoe lang ze, zonder adem te halen, kunnen aanhouden. Ze rotzooien tussen de bouwmaterialen, hebben lol met z’n tweeen. Ik stel me de kinderen vaak voor als straatkinderen, wat ze waren en nog zouden zijn als dit initiatief niet had bestaan. Ik zie het voor me (en dat doet pijn), en verbaas me dan over hun vermogen om zo snel weer echt kind te zijn. Wat hier gebeurt is vooral goed, maar het kan altijd beter.

Dinsdag ‘Recollection’ voor kinderen en staff: de hele dag lezingen, mis, biechten.

Voor mij: werken in rust en daarna ‘foot spa’ en pedicure. Ondertussen de Filippijnse Cosmo gelezen die van voor tot achter over seks gaat. De nursing school meiden in hun keurige jurkjes liepen met hun ‘gay best friends’ over straat naar de Mac, en als de meiden hun schooluniform niet aan hebben, zijn de broeken kort en de shirtjes strak met teksten als ‘if you’re rich, I’m single’ of ‘Your boyfriend wants me’. In de sportschool later zeggen ze zonder blikken of blozen ‘you want a sexy body, hey?’. ‘I guess so...’

Zo conservatief en toch ook weer niet. Bizar die jaren ’50 in 2010.

Woensdag Dienst om 6 uur ’s ochtends. Later kom ik er achter dat een paar meiden over het bamboe wandje zijn geklommen (ik heb een slot op mijn deur) en door mijn spullen zijn gegaan. Ze zijn zo stom geweest om met mijn camera te spelen en foto’s van zichzelf achter te laten. Een oude mobiele telefoon is weg en later vinden ze geld op hun kamer. Toen het gebeurde had ik mijn portemonnaie bij me. Het was dus niet de eerste keer. Dat ze mijn spullen jatten kan ik verdragen: als je tussen de straatkinderen woont, zit dat erin. Dat ik blijkbaar zelfs op mijn kamer geen privacy heb, raakt me meer. Ik vlucht op mijn fiets voordat iedereen ziet dat ik toch echt heel hard huil. Father B smst later dat de meiden worden overgeplaatst. ‘Gij zult niet stelen’, is blijkbaar nog niet helemaal doorgedrongen na jaren heropvoeding. Liever had ik gezien gezien dat ze onvoorwaardelijk voor de kinderen zouden gaan, ook nadat ze fouten maken. Maar voor zeker een van de meiden is dit een naieve gedachte: het is niet de eerste keer en haar hele familie jat alles bij elkaar.

Processie in Baliwag. Een van de grootsten / langsten in de Filippijnen. Er kwam inderdaad geen eind aan. Hoe groter en duurder de praalwagen, hoe hoger je status. Families geven, aldus Father B, wel een half miljoen pesos uit aan kleding voor de beelden en versieringen.

Donderdag Holy Thursday. Dienst om 6 uur ’s ochtends. Ik vertrek naar San Fernando, waar elke goede vrijdag tientallen mensen zich vereenzelvigen met Christus door zich vrijwillig aan het kruis te laten nagelen. Inderdaad: met spijkers dwars door handen en voeten. Het wordt een nogal onsmakelijke uitje, ook vanwege de zelfkastijding (met zwepen). Het Vaticaan keurt het af, maar desondanks is het een fenomeen dat, op in ieder geval sommige plaatsen, diep verankerd is in de Christelijke traditie. Wordt vervolgd....

foto: kijken naar de processie