Werk

Omdat mijn vorige stukjes vooral gingen over gezellige uitstapjes naar hoerenbuurten, beauty salons, sportscholen en kruisigingen (en omdat het stukje hierna waarschijnlijk zal gaan over mijn uitstapje naar Apo Island) lijkt het me inmiddels tijd geworden voor een serieus stukje over werk.

Je zou het bijna vergeten, maar ik werk hier namelijk ook. En sinds ik weg ben uit de meiden cottage (nadat ze door mijn spullen waren gegaan, was ik helemaal klaar met het gebrek aan privacy) zelfs harder dan ooit. Nou ja, hard in ieder geval.

Ik weet alleen vaak niet waarmee, omdat het veel kleine klussen zijn maar vooral omdat maar een een paar dingen echt concreet zijn . Voor de rest is het (zoals ik al eerder had vermeld) veel ouwehoerend to the point komen (of niet) en veel balletjes opgooien, die dan af en toe op een handige plek terecht komen. Je zou dat ‘adviseren’ kunnen noemen, (en dat zou cv-technisch ook handig zijn) maar ik denk dat de meeste mensen daar toch een ander beeld bij hebben.

Juliette noemt het ‘zaadjes planten’. Ik kan dat wel volgen: je plant een zaadje en wacht op het regenseizoen. Soms is het regenseizoen een beetje heftig en verzuipt het zaadje. Soms is de grond te onvruchtbaar en verpietert het. Soms gebeurt er iets mee. Je weet alleen nooit zeker of jij dat zaadje nou geplant hebt, of dat het toevallig door de wind nét naast dat van jou terecht is gekomen. Dan zou het toeval zijn.

Toeval of niet. Sinds ik op de agenda heb gezet dat het wel leuk is om houseparents (HPs) te trainen, maar dat het handig is als ze daarna ook nog een tijdje blijven, is er meer aandacht voor hun positie. Men had er geloof ik nog niet echt bij stilgestaan dat mensen niet alleen maar hard willen werken, maar er ook een beetje bij willen horen. Of: als je 18 uur per dag werkt, 6 dagen per week, is het fijn als iemand eens meldt dat je het hartstikke goed doet. Inderdaad: een verkapte pyramide van Maslow, maar erna werd het idee van teambuilding geopperd (door mij te regelen, dat dan weer wel) en ging men plotseling complimentjes geven, thermosflessen cadeau doen en proberen om de kinderen van een van de HPs hier naartoe te halen, zodat de arme moeder ook eens bij haar eigen kinderen kon zijn.

Of onze oude kinderen (15+) die nog op de baisschool zitten en in aanmerking komen voor training en micro krediet door / van Child at Venture. Hoe voor de hand ligt het dat deze jongeren, die (begrijpelijk) ongemotiveer elke dag met kleine kinderen naar school gaan, opeens de omslag maken naar ondernemen, de arbeidsmarkt? Zou wat ‘guidance’ daar niet op z’n plaats zijn? Vrij vertaald: beroepenorientatie? Nu moet het nog van de grond komen, maar het zaadje is geplant (en ik zal het de komende tijd zo af en toe eens wat water geven).

In Bethlehem (het andere project) was de door Filibata betaalde ‘play area’ een bende. Inmiddels is het opgeruimd en speelt de assistent social worker er met de kinderen. Na het spelen ruimt zij alles weer op. Ik heb haar vereteld dat kleuters best zelf kunnen opruimen en heb haar een een liedje geleerd zodat het een leuke activiteit wordt. Ik heb 0 verstand van kleuters, maar snap wel dat het ellende is voor de toekomst als je kleine kinderen leert dat ze hun eigen zooi niet hoeven op te ruimen.

Concreet ben ik bezig met het opstellen van een Manual voor de HPs. Op basis hiervan worden ze getraind en geevalueerd. Zaak is om het zo concreet, helder en werkbaar mogelijk te houden. Constant check ik, al ouwehoerend en voelsprieten uitstekend, of men er uberhaupt wel oren naar heeft. Dit om te voorkomen dat ik een mooi document aflever dat vervolgens in de bekende ‘la’ verdwijnt. Ik probeer de social workers te helpen met het werken ermee en we bespreken bijvoorbeeld samen hoe je het beste een functioneringsgesprek kunt voeren (waarbij ik doe alsof ik daar waanzinnig veel verstand van heb). Maar evengoed voel ik vaak weerstand of kan ik niet helemaal inschatten wat men er echt van vindt. Dat blijkt pas later, als er iets (of niets) mee gebeurt. Ook is het moeilijk om niet te ver vooruit te lopen, dingen te bedenken waar niemand nog echt klaar voor is of die niet opgepakt worden omdat het aan (gekwalificeerde) mankracht ontbreekt.

Verder geef ik elke maandag Engels in Damascus (weer een ander project). Heerlijk om eigen baas te zijn: iets zelf bedenken en uitvoeren, onafhankelijk van de medewerking van anderen. En het mes snijdt aan meerdere kanten: de leraren leren Engels, de residents ook (het is niet alleen een schooltje / feeding program voor ondervoede kinderen, maar ook een rehab. Bizarre combi, ik weet het) en ik leer Engels geven. Altijd handig voor de toekomst, mocht ik besluiten er mijn brood mee te gaan verdienen ergens in Azie.

Binnenkort ga ik met een klein groepje kinderen aan een project werken. Op de Filippijnen valt, zoals in veel arme landen, geld te verdienen met het recyclen van plastic, blikjes, papier, etc. Overal langs de kant van de weg vind je zogenaamde ‘junkshops’ waar ze, je raadt het al, zooi kopen en verkopen. Vuil wordt niet overal opgehaald. Onze kinderen gaan hier dus ook regelmatig door het vuil om, net als in hun vorige leven, alles te ‘segregaten’. Lang gekoesterde wens van Father B is om afval gescheiden in te zamelen. Dat leek mij ook geen verkeerd idee want toch een stuk efficienter (en hygienischer!) dan alles eerst op een grote hoop gooien en daarna erin te gaan zitten wroeten.
Maargoed, ze vragen me advies over vanalles (bijvoorbeeld over of het zin zou hebben om een windmolen op het terrein te zetten. Ik heb geantwoord dat dat in het tyfoon seizeon toch zeker wel wat moet opleveren en direct aangeboden om dan misschien ook maar een workshop kaas maken en tulpenbollen planten te organiseren), maar niet over recylen. En dat terwijl ik denk dat ik hier nou juist wél verstand van heb, als Nederlandse, afkomsig uit het land dat kampioen kliko’s verzamelen is (op de Duitsers na, uiteraard). Maargoed, ik heb niet zo’n zin om stickers op alle vuilnisbakken te gaan plakken en vervolgens achter 74 kids aan te gaan rennen dus dacht: ‘project’ (ik ben tenslotte niet voor niets docent). Mooie opdracht geschreven en hopen dat de jongens net zo enthousiast blijven als nu (óf ze zijn Filippijns galant, óf ze lopen te flirten. Laten we het op het eerste houden, want dat ik inmiddels bejaard ben, moet ze toch niet ontgaan zijn). Ik hoop dat het lukt. Dat het past in de filosofie van St Martin, waar de kinderen verantwoordelijk zijn voor huishouden, groententuin, visvijver, elkaar en tijdens de vakantie: de nieuwbouw, geeft goede hoop. En hopelijk geeft het een boost aan de jongens met wat weinig zelfvertrouwen of verantwoordelijkheidsgevoel en is het een leuke zomer activiteit.

Maar soms doe ik dingen die waarvan ik van te voren al weet dat ze niet ‘blijvend’ zijn. Zo heb ik laatst een hele middag met de meiden fotolijstjes zitten knutselen (met opgestuurde Hema spullen, geweldig!!!) of een paar boxen met boeken en spelletjes gevuld zodat de kinderen gedurende deze zomervakantie een beetje in het ritme blijven van ‘na het eten huiswerk maken’. Ik leer de kinderen hoe ze elke keer kunnen controleren of alles weer in de box zit (en tot zover vinden ze zelf de checklist invullen waanzinnig interessant) en de HPs hoe je een en ander kunt begeleiden. De kinderen vinden het geweldig; ik heb de spelletjes geselecteerd op educatieve waarde maar vind iets zo gauw je met een dobbelsteen moet gooien en moet tellen (‘snakes and ladders’), enigszins een strategie moet bepalen (‘mens erger je niet’, ‘vier op een rij’) of als je je handen moet gebruiken (goed voor de motoriek: ‘mikado’, kleuren) al snel zeer verantwoord.

Of de boxen de 2 maanden zomervakantie overleven weet ik niet. Maar voorlopig zijn ze heerlijk bezig, hebben de meiden voor het eerst in hun leven een mooie foto van zichzelf (in een lijstje) en voelen ze hoe het is om aandacht te krijgen en kind te zijn.

Inmiddels is voor mij het aftellen een beetje begonnen. Ik ben over de helft van mijn verbijf op deFilippijnen en ben tot en met begin mei veel weg (eerst het project van Juliette bezoeken op Apo Island , als het goed is terug met 75 kilo yogamatten voor export) en daarna twee weken op en af met mijn ouders op pad. Daarna zal het snel gaan. Ik vraag me af hoe ik ooit afscheid kan nemen van deze kinderen die, hoewel van de straat, zo ontzettend beleefd en behulpzaam zijn maar ook lief, aanhankelijk, grappig, sterk en bijzonder.