Zo is het en zo zal het ook altijd blijven...

Boos. Ja je kunt boos zijn op iemand die al 28 jaar kinderen van de straat raapt en ze een thuis biedt. Father B heeft ooit moeder Theresa ontmoet en toen besloten in haar voetsporen te treden. Sindsdien heeft hij ik weet niet hoeveel ‘mission houses’ opgezet en blijft zich het lot aantrekken van de aller armsten. Hij is (in tegenstelling tot andere priesters) niet corrupt, leidt een eenvoudig leven, draagt kleding waar soms de gaten in zitten, heeft een oude auto (en geen chauffeur) en loopt altijd op goedkope plastic slippers. Als hij praat, vooral als dat voor publiek is, raak ik standaard ontroerd. En geinspireerd om van het oprapen van kinderen ook mijn toekomst te maken.

Gisteren begon na 10 weken zomervakantie het schooljaar weer. Goed moment voor een verse start, gestructureerd (‘everything should be timed’, ‘everybody should follow the schedule’. Het zijn niet mijn woorden en wél wat inmiddels is afgesproken) en dus op tijd klaar zijn, de was doen na schooltijd, op tijd de rozenkrans bidden, eten, tandenpoetsen, study time en naar bed. ‘Goed moment’ moet Father B gedacht hebben, ‘om bijna de volledige staff mee te nemen naar een feestje van een andere priester’. Tot mijn stomme verbazing zaten er gisterenavond dus 35 jongens (de jongste 8) alleen te eten, was de recreation room dicht (en de persoon die de sleutel had weg) en was er dus niemand, behalve ik en later de social worker (die gelukkig ook de reservesleutel had), om de kinderen te vertellen dat ze hun tanden moesten poetsen, boeken moesten pakken, naar de recreation room moesten komen en daarna: naar bed gaan.

En waar ik nog het meest boos om ben: dat die kinderen (uiteraard) niet automatisch hun tanden gingen poetsen en huiswerk gingen maken, maar wel zonder al teveel moeite. Met hier en daar wat humor en een beetje geduld voor een enkeling zat uiteindelijk iedereen braaf huiswerk te maken. We hebben het hier over straatkinderen en het enige wat ze nodig hebben is een duwtje. Ze willen het zo ontzettend graag goed doen maar weten niet hoe. En hoe erg laat je het dan als volwassene afweten als je dat ene zetje niet eens kunt geven...

Toen ze met z’n allen terugkwamen heb ik gezegd met een grap en wat gespeelde verontwaardiging (heel Filipijns), maar (heel Hollands) ook vrij letterlijk dat ik het behoorlijk onhandig vond allemaal (en dat ik me vrij suf voelde, zo in mijn eentje). Father B lachte echt heel hard, vond het allemaal bijzonder grappig. ‘They are kids, you can’t just leave them!’, zei ik. Zijn antwoord, nog steeds lachend ‘They aren’t kids!’. En dat is nou net het probleem, realiseerde ik me toen... dat zijn ze inderdaad, na alles wat ze hebben meegemaakt, niet meer. Maar ze zullen het ook nooit meer worden als wij ze keer op keer (precies zoals ze gewend zijn) gewoon laten zitten als er een feestje is of iets anders wat op dat moment leuker of gezelliger is....