Alsnog, vanuit Thailand

In Burma mag je niet bloggen... dus alsnog, vanuit Thailand, het stukje dat ik een maand geleden schreef.

Tot mijn grote vreugde ben ik weer in de wereld van koriander, massala, wierook, maar ook van de open riolen, heerlijk eten (waarvan de geur (en laten we hopen de geur alleen)regelmatig vermengd is met die van diezelfde open riolen), tempels, sloten thee en kleine en fijne (in beide betekenissen van het woord)mensen.
Een paar dagen geleden ben ik aangekomen in Yangon. En ik verbaas me er nog steeds over dat de wereld zo groot en klein tegelijk is; na maar een paar uur vliegen (en een nacht hangen op de luchthaven van Bangkok, dat dan weer wel), zit je niet meer in de maffe kleurrijke fastfoodwereld die de Filippijnen heet, naar thee te drinken op mini stoeltjes en aan lage tafeltjes in een van de honderden tea shops die Yangon rijk is.

Hup, zomaar van tas inpakken, afscheidspraatjes, afscheids sms-jes, afscheidsbezoekjes, bloemenkransen, kinderen die voor hun lol helemaal meerijden naar de luchthaven (3 uur heen en 3 uur terug achterin een snikheet busje (wat eigenlijk een bestelwagen is, dus feitelijk in de laadbak), huilen, wachten, inchecken, rust...

...naar de drukte en de toeristengekte van de luchthaven in Bangkok, dure wifi, dure koffie, slechte service, sjacherijnige koppen, kou (airco op 15 graden?) en dus geen slaap...

...naar Yangon waar ik eindelijk kon doen waar ik al zolang naar verlangde: slapen, lezen, niksen, struinen, nog meer slapen, kletsen met andere reizigers, plannen maken, busticket kopen, slapen, thee drinken, op straat eten, biryani eten , tempels bekijken, mensen bekijken, me verwonderen, verbazen en genieten.

Ik heb echt zin om de rest van dit land te zien, een land dat op het eerste gezicht het beste uit een heleboel werelden verenigt: fragiele, donkere Indiers, mooie moslim mannen in jurken en met gehaakte hoedjes op, vrouwen in niqab en lange gewaden, chinezen, boedhistische monnikken en nonnen en alles wat daar aan Zuid-Oost Aziatisch maar tussenin kan zitten. Mannen dragen rokken en zien er waanzinnig knap uit, de vrouwen hebben bijna allemaal traditionele gele klei achtige make-up op hun gezicht en zijn prachtig, de hectiek van India ontbreekt, er is weinig verkeer (maar wat er rijdt stort van ellende in elkaar) en de mensen zijn vriendelijk, kalm en nieuwsgierig. Vaak willen ze even weten waar je vandaan komt (en iedereen behalve ik volgt hier het WK dus ik hoef zelden iets toe te lichten) of willen een kort praatje maken. Gisteren had ik bij de Shwedagon Pagonda 3 mooie monnikken op het oog voor een stiekume foto, maar het plan mislukte doordat de 3 mooie monnikken recht op míj afliepen voor een foto van mij! Wat dat betreft lijkt het wél weer op de Filippijnen waar ik me vaak ook de toeristische attractie voelde in plaats van andersom...

Ik kan me niet voorstellen dat dit één van de meest onvrije landen op aarde is maar ik weet ik dat het wel zo is. Ik prijs me maar weer eens gelukkig dat ik,in land dat voor bijna iedereen ellende en onvrijheid betektent, mijn vrijheid weer heb gevonden.