Aankomst

Voor iedereen die vond dat mijn eerste post lang op zich liet wachten: ik was te druk, vooral met tourist zijn, netwerken, koffie drinken, boekjes lezen, yoga doen en nadenken over het ongelooflijke leger aan vrijwilligers dat hier rondloopt, wat ze/we hier in godsnaam komen doen, waarom Nepalezen het zelf niet doen en … of het nut heeft. De antwoorden op deze vragen moet ik (ik wil niet al te sceptisch overkomen) verschuldigd blijven. Maar ik heb het gevoel dat ze als een rode draad door de komende maanden heen zullen lopen en ik er zeker op terug zal komen.


Het leger aan vrijwilligers valt extra op doordat ik ben beland in het Guesthouse van een Nederlandse vrouw (Martine) en haar Nepalese man (Lobsang) die nauw verbonden zijn met één van de projecten hier. Mensen van verschillende projecten hebben de neiging elkaar te kennen (met name de mensen uit Boudha, een wijk in Kathmandu rondom de Boudha Stupa (tempel)) waardoor het hier meer lijkt op een ontmoetingsplaats voor Nederlandse vrijwilligers dan een Guesthouse. Met name doordat het toeristenseizoen nog niet echt begonnen is en wij het Guesthouse voor onszelf alleen hebben, is het vooral gezellig met vrijwilligers, staff, Martine en Lobsang. Het biedt ook mogelijkheden wat te weten te komen over hoe dingen hier in z’n werk gaan, niet gaan en zouden moeten gaan.
Gisteren ben ik met een vrijwilliger uit de gehandicaptenzorg (Marcelin) meegeweest naar een project voor jongens met een verstandelijke handicap. Verstandelijk gehandicapten zie je hier weinig. Misschien herken je ze niet zo snel, misschien sterven er relatief meer als baby of kind dan in Nederland maar dan nog lijkt het mij dat er een heleboel ontbreken en waarschijnlijk ergens worden weggestopt. Een aantal projecten zoals dit (Maitri Griha, ‘ House of Friendship’) zorgt gelukkig voor een aantal van hen. De mensen die daar werken hebben een groot hart, doen wat ze kunnen maar het is ongelooflijk dat zelfs ik (zonder, hoewel met een zusje met down syndroom, verstand van verstandelijk gehandicapten) al direct zie hoe dingen anders en beter kunnen. Zo hadden ze waarschijnlijk besloten dat, omdat ze wisten dat wij even op bezoek zouden komen, de kids netjes moesten wachten in de woonkamer en zeker geen bakken lego of wat dan ook overhoop mochten halen. Gevolg was 6 jochies die waanzinnig druk waren (want er was bezoek!), overal aan gingen zitten, op tafels klommen enzovoort…. Gelukkig vond Marcelin dat er best gespeeld mocht worden en werd het al snel wat rustiger. Het is heel Nepalees om ALTIJD je gasten zo goed mogelijk te willen verzorgen, maar het huis blijft natuurlijk voor de kinderen en die kunnen nu eenmaal niet stil zitten en wachten tot een stelletje nieuwsgierige Nederlandse wijsneuzen een kijkje komt nemen…..
Van de Nepales gastvrijheid heb ik inmiddels al wat meer meegemaakt. In mijn (nu al!) favoriete koffietentje raakte ik eergisteren aan de praat met een jongen die het een en ander coordineert op taleninstituut midden op het plein rond de Stupa. 200 studenten krijgen daar gratis Engelse les en ze zitten altijd te springen om vrijwilligers. Het wordt behoorlijk professioneel gerund en wil graag jongeren uit achterstandssituaties de gelegenheid bieden Engels te leren. Dat ik daar graag aan de bak wil spreekt voor zich dus nogmaals afgesproken. Nadat hij mijn koffie had afgerekend gingen we naar het klooster om de hoek waar ik direct een cola voorgezet kreeg door monnik nr. 1 en daarna een hele zak met eten kreeg van monnik nr. 2. Of ik er uiteindelijk terecht kan is de vraag aangezien ik om mijn diensten bij Shangrila Home heen moeten werken, en of ik niet weet of ze zo flexibel zijn. Maargoed, nieuw vrienden gemaakt en een kantoor van een klooster van binnen gezien (en gratis eten gescoord).

Verder vermaak ik me nog even prima als tourist. Gisteren een prachtige wandeling gemaakt naar het Kopan klooster en vanochtend naar Pashupatinath (waar de lijken worden verbrand). De randjes van Kathmandu (waar ook Boudha ligt) lijken meer op een dorp dus je wandelt tussen de veldjes, huizen en, helaas, vuilnisbelten. De mensen zijn vriendelijk en rustig. Rond de tempel hoor je Mantra's en uit de tempels biddende monikken. Vreemd vredig. Het is hier nog volop zomer (30 graden vandaag en een zonnetje) dus je begrijpt dat het goed gaat. Morgen vertrek ik naar Pokhara om daar een vijfdaagse trekking te doen (volledig geregeld door Lobsang!) en de eerste indrukken een beetje in te laten werken.

http://www.thevalleyguesthouse.com/
http://www.maitri-griha.org/