Naar Shangrila Home

Een nieuw stap: gisteren het Valley Guesthouse verlaten en mijn intrek genomen in het vrijwilligers appartement van Shangrila Home. Een paar minuten lopen van het Home deel ik nu een appartement met de Vlaamse An. We hebben een keuken/woonkamer en een slaapkamer waar we met maximaal 4 mensen kunnen slapen. Omdat wat vrijwilligers hebben afgezegd, hebben we het huisje voorlopig voor ons tweeen. De kamers komen uit op een dakterras met geweldig uitzicht over de stad. Maar het is wel wennen. Douche/wc zijn boven op het dak waar ik vanochtend ook mijn was heb gedaan: heel ouderwets op de grond met een borstel en een stuk zeep. Uitspoelen en ophangen. Over een tijdje is er waarschijnlijk niets over van mijn kleding (en mijn handen!). 's Nachts het dak op voor de wc is ook geen pretje, vooral omdat we de wc delen met een familie kakkerlakken die, als je het licht aandoet, heel hard gaat rondrennen op zoek naar een donker plekje. De douche is koud en dat schijnt in de winter echt een probleem te zijn. Je raakt verkleumd tot op het bot omdat er nergens verwarming is en de deuren en ramen maar matig sluiten, een koude douche is dan niet waar je op zit te wachten! Regelmatig hebben we last van powercuts en loop je de halve avond met je zaklamp op je hoofd (geweldige uitvinding overigens, die koplampen). Verder is er vanalles waar je niet op rekent. An heeft de helft van haar haar al verloren door het wassen met kraanwater en ook de kinderen in het Home schijnen vaak allerlei medicijnen te moeten slikken vanwege allergieen of vervuild water. Ik was mijn haar nog gewoon onder de douche en poets mijn tanden met ' kraantjeswater' (zoals de Vlamingen het zo mooi zeggen) maar gebruik verder mineraal water.


Het Valley Guesthouse verlaten gisteren was niet makkelijk. Het was mijn tweede huis geworden en toen ik vertrok stonden Martine, Lobsang en de halve staff me uit te zwaaien. Ik ga er nog wel regelmatig komen, voor de gezelligheid en omdat ik tegenwoordig Engelse les geef aan Namgel (mijn gids van de trekking) . Martine heeft gevraagd of ik na het trekking seizoen de andere gidsen ook les wil geven. Ik vind het best, want kan zo wat meer oefenen (hoewel ik volgens mij al wel iets teveel hooi op mijn vork heb en mijn andere lesgeef plannen nog even moet uitstellen).

Straks begin ik in het Home. Late dienst (2 tot half 10) en morgen een vroege dienst (half 7 tot 2). De dag erop heb ik vrij en dan begin ik weer met een late dienst. Zo gaat het steeds verder. Even doorbijten en dan weer vrij. Ik heb geen idee wat ik echt kan verwachten, ookal ben ik er al een paar keer geweest. Er zijn ontzettend veel kinderen waaronder een heleboel kleintjes. Sommige kinderen zijn er al sinds ze een paar maanden oud zijn, anderen zijn op een of andere manier beschadigd geraakt. Zo is er een jongen die waarschijnlijk ongeveer 10 is en tot anderhalf jaar geleden bij zijn autistische moeder in een hutje woonde. Hij plast en poept nog overal, waarschijnlijk omdat hij dat daar ook mocht. Ander kids funtioneren prima. Vaak komen er wat oudere jongens van de pottenbakkerij of van de technische opleiding (2 andere projecten van Shangrila Home). Zij hebben allemaal een drugsverleden en kwamen echt van de straat. Ze wonen niet in het huis maar komen er wel overdag als ze vrij zijn of als er feest is. Het schijnt dat 75% van hen goed terecht komt, de rest loopt op een gegeven moment weg.

Vanaf het vrijwilligersappartement kijk ik uit op een kast van een huis dat volgens An slechts bewoond wordt door 2 mensen. Elke ochtend loopt de vrouw door de tuin en wijst ze een meisje dat daar werkt aan welke blaadjes weg moeten. Dat meisje gaat met een borsteltje het gras schoonmaken en met de hand de lastige blaadjes weghalen. Ook naast Shangrila Home staat zo'n gigantisch huis dat volgens Namgel van een Sherpa is uit zijn dorp die nu in Japan woont. Misschien geven deze mensen jaarlijks gigantische hoeveelheden geld aan goede doelen, ik heb het niet gevraagd, maar dat het geld hier op een belachelijke manier verdeeld is, is duidelijk.
Ik sprak op trekking een Nederlands stel dat onderzoek doet naar de mate waarin projecten duurzaam zijn en op een gegeven moment self sustainable. Ze vertelden dat er in Nepal 28.000 (!) NGO's zijn (waarvan sommige maar klein, maar toch) en men gewend is dat het buitenlandse geld maar blijft stromen. Ik weet niet of dit een reden is om maar te stoppen met het geven van hulp. De mensen die de hulp nodig hebben kunnen er ook weinig aan doen dat dit land absoluut niet in staat is voor haar mensen te zorgen en wat je ziet is schrijnend.