Beestjes in het keukenkastje (grote kakkerlakken), beestjes op het aanrecht van het Home (kleine kakkerlakken), beestjes in de rijst (type onbekend, wassen helpt), beestjes in mijn bed (mieren) en ..... beestjes op mijn hoofd. Het zat er in, na regelmatig de kleine meisjes (die werkelijk helemaal vol zitten) ontluisd te hebben . Ik laat me nu dus ook heel Nepalees, zittend in de zon op het trapje voor het Home, door een van de grotere meiden of didi's ontluizen en als het bij een paar beestjes blijft, maak ik me geen zorgen.
Cijfers die ik zo hier en daar tegenkwam: in 2004 leefde 40% van de Nepalezen onder de armoedegrens (bron: Nepal Human Development Report). In de bergen was dit 63%, in de heuvels 50% en in de Terrai (de zuidelijke vlaktes) 37%. 19% van de bevolking zou ondervoed zijn (bron onbekend). In 2001 was 46% van de Nepalezen analfabeet (Bron: CBS Nepal, tot 2001 was er sprake van een neerwaartse trend). 43,9% van de Nepalese huishoudens had in 2003 stromend water, 38,7% 'toilet facilities', 37,2% electriciteit (bron: Nepal Living Standards Survey 2003/2004). In 2002 was het nationaal inkomen per hoofd $220 (bron: Worldbank).
Cijfers die voor mij nu pas gaan leven en voorheen (als ik uberhaupt de cijfers al kende) cijfers bleven. Nooit weten of je water of stroom hebt (of gewoon weten dat je het niet hebt en de was buiten bij de pomp doen, jezelf daar wassen en jerrycans vullen voor thuis), water gebruiken dat je niet eens kunt drinken (en waar je je misschien beter ook niet mee kunt wassen), in de winter binnen je jas aanhouden, geen medische voorzieningen in de buurt of geen geld om ervoor te betalen, niet naar school gaan, naar school gaan en je best doen maar daarna geen werk kunnen vinden....
Nu ik hier echt woon, elke dag dezelfde stukjes loop, de route van de taxi naar Thamel ken, zie ik niet meer alleen de 'authenticiteit' van Nepal, het exotische en de charme van een koe of geit midden op straat, maar ook de hopeloosheid der dingen. Verkeersopstoppingen waar je (letterlijk) niet goed van wordt terwijl de halve straat gebruikt wordt om kleedjes met spullen uit te stallen omdat de stad uit haar voegen barst, al bezig is de dorpen in de omgeving op te slokken om uiteindelijk nog meer onleefbaarheid te creeren...
Deze week zijn 2 van de Gokarna jongens verdwenen. Zij hebben hun leven op straat verkozen boven het leven in het project, konden de verleiding van de vrijheid niet weerstaan. De jochies die in de bus het geld innen zijn niet ouder dan 14 en langzaam leer ik de verhalen van onze kinderen kennen. Op de BBC hoorde ik het verhaal van ' baby P', voor zover ik begreep een verhaal vergelijkbaar met dat van 'Savanna' in Nederland. Onze kinderen kennen deze verhalen van dichtbij en er is geen jeugdzorg om aan de schandpaal te nagelen. Een van de jongens zit onder de littekens op zijn hoofd en lichaam. Als kind huilde hij zonder geluid te maken als er bij het spelen iemand aan zijn hoofd zat. Hij is nu een jaar of 8 en niemand heeft hem ooit echt zien lachen.
En vreemd genoeg functioneer ik prima. Ik voel me gezegend dat ik hier kan zijn, maar ook in Nederland of waar dan ook. De wereld ligt aan mijn voeten. En ik geniet van de ervaringen, zie de hopeloosheid maar ook de schoonheid. Ik heb in mijn buurt een veldje ontdekt waar binnenkort gebouwd gaat worden maar dat nu nog door de locals wordt gebruikt om te joggen, mediteren, rekken en strekken en ik voeg me als ik geen vroege dienst heb bij hen. Een jochie rent elke ochtend keihard en heel lang op en neer op zijn slippers en soms kom ik een hele klas kinderen tegen. Omdat het rennen me nogal tegenvalt (bult op en af, vieze lucht, de hoogte (maar 1400 meter ofzo)?) rek en strek ik vooral en kijk ik naar de stad in het dal en de rijstveldjes om mij heen.
Zonet heb ik voor de tweede keer les gegeven in het Thendrup Charity Language Institute. Met een foto van de Dalai Lama boven mijn hoofd en een gigantische kakkerlak op mijn bureau heb ik 27 studenten tussen de 16 en de 27 (gok ik) de tegenwoordige tijd van 'to be' uitgelegd. Zodadelijk ga ik een goede kop koffie verkeerd drinken bij Nima's cafe en een rustig rondje Stupa doen (de mooiste plek van Kathmandu), Krishna bellen en vragen of ik morgen weer les mag geven en hopelijk mijn les voorbereiden.
Ingrid Grimmelikhuizen
How to help?
Read about Burma on http://www.burmacampaign.org.uk/ Talk about Burma, raise awareness and don't forget!
Contribute to the Nepali or Philippino projects. See http://www.shangrilahome.be/ or http://www.filibata.nl/ for more information.
Contribute to the Nepali or Philippino projects. See http://www.shangrilahome.be/ or http://www.filibata.nl/ for more information.
Een maand reizen in Burma en een maand les geven in een vluchtelingenkamp net over de grens, Mae Ra Moe, waar Karen gevlucht voor het Burmese leger hun toevlucht hebben gezocht.
Wednesday, 28 October 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
About Me
- Ingrid Grimmelikhuizen
- Amsterdam, Netherlands
- Na 5 jaar in het middelbaar onderwijs gewerkt te hebben, is het tijd voor wat anders...
No comments:
Post a Comment