Update

Aan het werk en met wat andere dingen bezig. Zo heb ik een paar keer Nederlandse les gegeven aan een Tibetaanse monnik die uitgenodigd is om in Amsterdam Boedhistische filosofie te geven en binnenkort naar Delhi moet voor het inburgeringsexamen. En ik help Krishna met het opstellen van een curriculum voor het Language Institute waar ik af en toe les geef: eindtermen, doorlopende leerlijn, de hele mikmak. Hij gebruikt de grammatica boeken die ik bij me had maar voor lezen, spreken en schrijven moet materiaal ontwikkeld worden. Een goed idee, want vooralsnog doen de vrijwilligers maar wat (hoe goed bedoeld ook) of weten niet waar te beginnen.

Van het Engels van onze kinderen klopt overigens niet altijd even veel. Wil je het even vasthouden: you catch, wacht even: one time, ik heb pijn:it is paining. Verder kunnen ze de v niet uitspreken dus als ze verkouden zijn, vragen ze om bicks en als ze spierpijn hebben om moobe. Maar goed, de boodschap komt over. Soms is het net andersom. Zo kwam ik laatst langs de ' Asian academy for professional excellence', een winkel verkoopt hier ' all kinds of articles', een andere ' sweets and other items', een school noemt zich hier 'progressive school', ' school for new generation' of (echt waar) 'Disney academy' . Over scholen kun je hier overigens boeken volschrijven. Ik ga binnenkort langs bij een school waar kinderen zitten die alleen een schoolsponsor via Shangrila Home hebben (en dus niet hier wonen) en volgende week mag ik een dagje meelopen met een docente op een andere school. Ik zal er geen boek over schrijven maar wel een stukje :-)

In Shangrila Home gaat alles gaat goed, veel kinderen zijn alleen ziekjes. Overdag wordt het in de zon bijna 30 graden, maar in de schaduw of in de wind is het koud. Tegen het einde van de middag koelt het rap af tot ongeveer 7 graden 's nachts. Niet zo gek dat iedereen (inclusief Ingrid didi) loopt te snotteren en te hoesten. Inmiddels zijn de mutsen tevoorschijn gekomen en lopen sommige kinderen binnen al met de jas aan. Ik kook sinds gisteren water om mee te douchen (eerst beetje wassen en daarna kiep ik het over mezelf heen), loop op dichte schoenen of met sokken in de teenslippers maar vind het verder allemaal wel te doen.


Vanmiddag pak ik de bus voor 2 nachtjes Dhulikel, een dorpje 2 uur van Kathmandu met mooi uitzicht op de Himalayas. Lezen, frisse lucht inademen en hopelijk slapen zonder geblaf van honden. Wat honden betreft: nu ik noodgedwongen over mijn beestjes fobie heen raak (min of meer), lijk ik ook wel aardig van mijn hondenangst af te komen. De honden beginnen me hier te kennen dus als ik ' s avonds naar huis loop word ik steeds minder lastiggevallen en zelfs warm onthaald (en indien nodig beschermd) door het hondje dat altijd voor onze deur ligt. Draagt zeker bij aan het thuisgevoel en voorlopig wil ik hier ook nog lang niet weg!