En met de prinsessenjurk kun je niet alleen prima een hele dag in een stikhete en vieze bus zitten, je kunt er ook heel goed mee in de regen op een schommel zitten, in de modder spelen, in de bosjes plassen (lees: er overheen plassen) en uiteindelijk, na thuiskomst, doe je hem nat en vies tussen je schone spulletjes ...
Ik werk nog geen week in Shangrila Home en val van de ene verbazing in de andere. De kids komen eigenlijk nooit buiten (met uitzondering van een wandelingetje naar de shop voor snoepjes (' didi, I go sop ok?' ) of naar school) dus als er een keer iets leuks is, doe je je mooiste jurk aan. En Chitwan National Park was leuk! Een vriend van Wim runt daar een lodge en had alle kinderen en het voltallige personeel uitgenodigd om 2 nachten langs te komen, op olifanten te rijden en een jungle walk te doen. Ongeveer 90 kinderen tussen de 2 en 20, zonder dat je veel omkijken naar hebt (met uitzondering van de kleinsten tot 5 jaar uiteraard). Kleintjes worden bij de groteren in een kamer ingedeeld (zonder morren!) en iedereen houdt elkaar in de gaten. Nergens wordt over gezeurd, zelfs niet als er op de hoofdweg naar India een file onstaat en we uren stil staan. Met kleintjes en pubers, met z'n vieren op 2 stoelen, in de hitte en uiteindelijk in het donker, 12 uur lang, zonder problemen.
De standaard is anders wanneer je 69 kinderen in een huis stopt (zoveel wonen er in Shangrila Home, de rest zijn de ' Gokarna Boys', puberjongens die op veel latere leeftijd van de straat zijn geplukt en nu in een pottenbakkerij werken en in Shangrila leren lezen en schrijven) maar de basis (eten, tanden poetsen, douchen, kleding wassen, schoonmaken) is strak en goed geregeld. Iedereen weet wanneer je tanden poetst (direct na het eten, 2 keer per dag), wanneer je je was moet doen (na het douchen), de meiden douchen 3 keer per week, de jongens 2 keer, alles volgens schema. De was doen de kinderen zelf, met uitzondering van lakens en ondergoed. Elke dag worden de kamers door de kids geveegd en gedweild. Ook is om beurten iemand verantwoordelijk voor het schoonmaken van de toiletten en doucheruimte. Op zaterdag zijn alle didi's vrij (didi betekent zoiets als 'oudere zus') en koken de kinderen zelf. Een stel zit dan in de keuken onwaarschijnlijke hoeveelheden aardappels te schillen (voor de aardappelcurry) en rijst te koken. Ook zonder morren en het smaakt prima.
Na het tandenpoetsen 's avonds doen de kleineren direct hun sleeping dresses aan en mogen ze nog even spelen of bij de allerkleinsten tv kijken. Dan zitten er zo 20 geruite pyjamaatjes voor de tv, erg lief en huiselijk. Op het moment is het grote vakantie, maar als de scholen zo weer beginnen is alles nog strakker geregeld. Dan gaan de kids ' s ochtends voordat ze naar school gaan en ' s avonds na het eten nog het klaslokaal in voor huiswerk.
Doordat de basis goed is, is er daar omheen heel veel ruimte voor de kinderen. Ze kunnen hun gang gaan en hebben het goed. Maar zonder projecten als Shangrila Home zouden ze een waardeloos leven hebben gehad of er helemaal niet meer zijn geweest. Een aantal is zo ondervoed binnengekomen, dat ze het bijna niet gered hadden (en nog steeds heel klein zijn), anderen zouden op straat zijn beland. Veel ouders zijn er nog en de kinderen zijn er in de afgelopen vakantie geweest. Het zijn ouders die niet voor hun kinderen kunnen zorgen, gestoord of zwakbegaafd zijn, prostituees, weduwen die hebben moeten kiezen tussen een nieuwe man (en daarmee de enige kans op een inkomen) en kinderen. Schrijnend en makkelijk te veroordelen, maar een alleenstaande vrouw zonder opleiding maakt hier simpelweg geen kans.
Na een paar dagen Chitwan zou je bijna vergeten dat het in die zin niet om 'normale' kinderen gaat. Maar als er in een donkere bus 2 kleintjes bij mij op schoot in slaap vallen, dringt het door dat hier iets goed mis is. Deze kinderen hebben simpelweg niemand die voor hen zorgt zoals een moeder dat zou doen. Ze zijn aangewezen op de liefde van de didi's, Caro en Wim (die ze met 69 kinderen moeten delen) en een vrijwilliger die even komt kijken en dan weer gaat.
Inhoudelijk stelt het werk niet veel voor. Ik veeg veel billetjes schoon, hou toezicht bij het schoonmaken, help de kleintjes bij het douchen en kleding wassen. Maar tot zover geniet ik alleen maar. De kinderen zijn leuke mensen om te leren kennen en door het werk waardeer ik mijn vrije tijd veel meer. Ik woon hier erg fijn (met de kakkerlakken valt het reuze mee) met An (47, een echte wereldreiziger die rookt en tanden poetst tegelijk), leer het echte leven in een echte buurt kennen en ga ook regelmatig even de toerist uithangen. ' s Ochtends ga ik soms hardlopen hoewel het eigenlijk vroeger moet (half 6 denk ik) vanwege de smog. Ik hoor verhalen van thuis (drukke klassen, lange dagen, kou en regen, fietslampjes) en prijs me gelukkig.
.JPG)
No comments:
Post a Comment