Afscheid....

... en dat afscheid zal zwaar zijn. Ondanks dat mijn vingers er zo ongeveer afvriezen, dat het 's ochtends steeds langer mistig en koud is, ondanks dat we nog maar een paar uur per dag stroom hebben, ondanks dat het meisje van de beauty parlour al knippend een rondje om mijn hoofd loopt en daarna concludeert dat het 'very nice' is geworden, ondanks dat ik niet meer precies weet wanneer ik voor het laatst 'gedoucht' heb, ondanks dat het leven hard is en de ellendige situatie voor de meesten uitzichtloos, ondanks dat nog zoveel kinderen niet naar school gaan, ondanks dat het onderwijs dat wel gegeven wordt, nauwelijks onderwijs genoemd kan worden, ondanks dat de politieke en economische situatie op z'n zachts gezegd beroerd is en er waarschijnlijk niet veel zal veranderen...

Ik heb mijn hart verloren aan dit land, de mensen, en een man in het bijzonder. Projecten als die van Shangrila Home geven hoop en het contact met de medewerkers, de kinderen en de jongeren inspireert enorm. Maar ook de mensen in de straten en buurten die ondanks de armoede weigeren om te verharden of buitenlanders hun welvaart te misgunnen en elkaar ruimte bieden, maken het leven aangenaam. Uiteraard is er veel dat zich aan mijn gezichtsveld onttrekt en uiteraard leef ik hier in een relatief bevoorrechte positie (en zit ik hier lichtelijk emotioneel te zijn). Maar hoe wonderlijk is het, dat men in een land dat kampt met bittere armoede en toenemende politieke onrust, zo vredig en gastvrij kan zijn.

Zondag vlieg ik naar Manila om daar te beginnen aan deel 2 van het plan. Het plan om meer van de wereld te zien en te begrijpen, me als mens verder te ontwikkelen maar ook als docent. Op de school van Tsering heb ik daarmee een begin gemaakt. Een aantal keer heb ik de docenten les gegeven en daarna de kinderen. Een schrijfopdracht, volgens het boekje: eerst de grammatica behandeld, daarna de lexis ge'pre-taught'. De kinderen allerlei handvatten geboden, gebruikmakend van activerende werkvormen en ze daarna aan het schrijven gezet. De bonus: ze mochten na het schrijven en tekening maken. Vrijwillig werkten ze in de pauze door, blij dat ze eindelijk zelf aan de slag mochten en niet braaf alles in het boek uit hun hoofd hoefden te leren.
Tsering heeft gevraagd om mijn hulp in de toekomst. Hoe hij dat concreet voor zich ziet, weet ik niet. Ik ga dat zo met hem bespreken. Graag zou ik hem verder helpen en een tijd voor hem werken maar hij moet mij ook iets concreets kunnen bieden (een lokaal salaris of kost en inwoning). Hij neemt kinderen aan die uit dusdanig arme gezinnen komen dat het betalen van het schoolgeld niet mogelijk is. Door zijn school kunnen kinderen naar school die anders geen onderwijs zouden krijgen. Shangrila Home springt bij met het schoolsponsor project (zie 'kind zoekt sponsor' op hun site) en verder is het sappelen. Hij heeft visie en een groot hart, maar mist de middelen. Ik ben geen geboren fondsenwerver, maar durf het toch wel aan om nogmaals en oproep te plaatsen: voor 15 euro per maand kan een kind hier naar school. Je kunt een deel van de kosten op je nemen (bijvoorbeeld 5 euro) of bijvoorbeeld met een vriendengroep een kind sponsoren.

ps Vandaag ben ik sponsor geworden van Nima Sherpa, het jongetje dat naast mij op de grond zit. Ik ben zo blij!