Banda en corruptie!

Banda, oftewel: staking. Aan de oppervlakte niet eens zo onprettig. Als je alle figuren die met rode vlaggen over straat gaan wegdenkt, had het op het eerste gezicht veel weg van een autoloze zondag. De bevolking van Kathmandu bleek er opeens een gezellige voorkeur voor badminton op na te houden en het was heerlijk om over straat te kunnen lopen zonder voortdurend bijna omver te worden gereden en weg te worden getoeterd. Ik had mezelf zaterdagavond getrakteerd op een nachtje Thamel (een beetje privacy, gezellige drukte en een warme douche) en om het feest compleet te maken had ik besloten mijn was mee te nemen en in Thamel bij een van de vele Laundry tentjes af te geven. Toen bleek al snel dat een door de Maoisten afgekondigde Banda helemaal niet zo prettig is. De eigenaar van het Laundry tentje / internetcafe wilde mijn was wel doen, maar zou de volgende ochtend bellen. Hij kon zijn zaak niet openen en stond buiten te wachten met het rolluik van zijn winkel maar een klein stukje omhoog. Het openen van je winkel, het rijden in een taxi of eigen voertuig (fietsen en fietsriksja's uitgezonderd) wordt door de Maoisten simpelweg niet getolereerd en mensen die dit wel doen riskeren het om afgeranseld te worden, een steen door de ruit te krijgen of hun auto helemaal uitgefikt te zien. Fijn dat er een dagje geen vervuiling was en prima om anderhalf uur naar huis te moeten lopen, maar dit soort terreur is moeilijk te verdragen. Aanleiding deze keer: de bezetting en ontruiming van de Kailali Forest, beloofd door de Maoisten aan landloze boeren in het oosten van het land. In een land waar de armoede zo groot is en de welvaart zo slecht verdeeld, is het niet zo vreemd dat werkloze, slecht of niet opgeleide mensen zich graag aansluiten bij een groep die de huidige stand van zaken niet accepteert. Mijn opmerkingen in mijn vorige post over de Maoisten moet ik wellicht ook een beetje bijstellen daar ik inmiddels heb begrepen dat het verbieden van straathandel en de vrije verkoop van sigaretten en alcohol wel degelijk hebben geleid tot een afname van onrust en criminaliteit in bepaalde buurten. Ook schijnen ze corruptiebestrijding op hun to-do lijstje te hebben staan. Tot zover kan ik waardering opbrengen voor sommige doelstellingen, maar zaaien van angst en het gebruik maken van terreur maakt het voor mij onmogelijk om echt sympathie op te brengen voor deze club. Voorlopig is de volgende Banda alweer aangekondigd: morgen.

Gisterenochtend naar de Immigration Office geweest om mijn visum te laten verlengen. 2700 Rupees zou dit mij kosten (zo'n 25 euro). Voor 500 Rs meer, kun je je paspoort na 20 minuten weer terug krijgen, zonder deze 'fee' moet je na half 4 's middags terugkomen. Dit is geen snelservice van de Nepalese overheid, maar pure corruptie. Ik zou graag zeggen dat ik hier uit principe niet aan mee heb gedaan, de 5 euro in mijn zak heb gehouden en al die uren heb zitten wachten of in de tussentijd heen en weer ben geweest naar huis (uur heen en een uur terug). Maar ik had geen tijd en geen zin dus deed mee. Waarom ik nog steeds zo waanzinnig van dit land hou, vroeg ik me na het afrekenen nog serieuzer af dan daarvoor: de Nepalees van dienst bleek er, na 500 Rs in zijn zak gestoken te hebben, ook nog eens een nogal grove manier van afronden op na te houden: 2700 Rs en de 500 Rs bleken samen opeens 3500 Rs te zijn. En er viel niets aan te doen. Ik vroeg me af hoe slim het was om serieuze stampei te gaan schoppen, maar op een of andere manier lukt dat toch niet zo best als je paspoort aan de verkeerde kant van de balie ligt..... Gelukkig kwam ik in de rij Renske en Fons tegen, een stel dat ik tijdens trekking ontmoet had en waarmee ik sindsdien via de mail contact heb gehouden (leuk om te weten: zij zijn met een Jeep uit Nederland komen rijden en werken nu hier voor Karuna foundation), en we konden er op een of andere manier ook wel weer om lachen.

Toen ik terug ging realiseerde ik me dat ze het wel proberen, iets te doen aan de chaos. Op de heenweg was me al opgevallen dat er een paar echte bushaltes waren: een echt afritje en een echt huishokje. Toen ik terug ging bleek alleen al snel dat geen een bus de moeite nam om daar ook gebruik van te maken. Dus iedereen stond gewoon 20 meter verderop, zoals altijd, aan de kant van de weg de bus aan te houden om erop te springen. En ik deed maar weer gewoon mee (hoewel ik wel steeds mijn bestemming moet schreeuwen en dan de bekende Nepali/Indian 'head wiggle' van de busjongens moet ontcijferen om te begrijpen of ik er nu juist wel of juist niet achteraan moet rennen) en vroeg me af of er ooit iets gaat veranderen hier.....


Verder:
- De kunst van het Nepali/Indian headwigglen (wat het midden houdt tussen ja knikken en nee schudden) beheers ik inmiddels ook :-)
- Mijn ouders komen vrijdag!!!!!!!
- Het is hier heel koud 's nachts (afgelopen nacht maar 3 graden en wij hebben wc buiten (en ik moet 's nachts ALTIJD) en geen verwarming!) maar overdag schijnt eigenlijk bijna altijd de zon (en is het ruim 20 graden)
- Ik ben de Dal Baat nog lang niet zat, maar heb ontdekt dat je in mijn straatje voor 45 Rs (nog geen 45 cent) hele lekkere Chowmein kunt eten (en voor nog eens 30 Rs krijg je er Momo's bij!!)
- Mijn huidige huisgenoot: een gezellige Antwerpse barman van 24. Grote kerel met klein hartje. Gezellig.
- Vrijdag geef ik voor de tweede keer 'Teacher Training'. De eerste keer ging best goed.
- De kinderen roepen al weken 'Christmas coming? Ya?' Lang leve de multiculti Hindu/Budhist/Belgian society, ze krijgen een cadeautje :-)
- Mijn kinderwens begint nogal ernstige proporties aan te nemen.
- En ik kan al heel goed tegen pipi en kaka.
- Dus ik overweeg serieus een Nepali-NL kind in de steigers te zetten.
- Grapje
- Of misschien toch niet.

- Ik heb een paar nieuwe foto's ge-upload, zie http://picasaweb.google.com/Ingrid.Grimmelikhuizen
- Ik sta er zelf ook op :-)