Beestjes… the story continues…

....ook hier op de Filippijnen. Bijna 2 weken geleden verliet ik, met moeite, het wonderschone lelijke Nepal om hier op de Filippijnen te beginnen aan deel 2 van Het Grote Avontuur. Al voordat ik begon wist ik dat het een bizarre overgang zou zijn. Nepal ligt op de route naar de Filippijnen maar daar eindigt ook iedere logica. Ik moest al vroeg bevestigen of ik naar Nepal wilde en kon het moeilijk weigeren. Ik was er eerder al geweest en wist dat ik er graag 3 a 4 maanden wilde zijn, maar ik wist ook dat het werk in Shangrila Home, hoewel erg leuk, inhoudelijk niet uitdagend genoeg zou zijn en ik het na 3 maanden waarschijnlijk wel gezien zou hebben. Maar voor 3 maanden zeg je je baan niet op (en dat wilde ik wel) dus zocht ik verder. En het werd de Filippijnen, voor Filibata…

Filibata ondersteunt hier 3 projecten: Damascus Learning Centre (DLC, een klein schooltje voor arme kinderen uit de omgeving), Bethelehem House of Bread (een weeshuis) en St Martin (ook een weeshuis). Omdat Berber al voor Filibata op DLC werkt, ben ik gevraagd om naar St Martin te gaan. Berber is basisschool docente en onderwijskundige en daarmee een stuk geschikter dan ik voor de kleintjes op DLC. En St Martin spreekt mij aan. Het is groot en levendig, ongeveer 70 kinderen verdeeld over 3 ‘cottages’. Het eerste waar men hier behoefte aan zei te hebben, is structuur. De kids hier zijn geweldig, maar runnen te tent min of meer. Voorlopig is mijn belangrijkste taak dus om structuur aan te brengen in de gang van zaken in de cottages, te beginnen bij de meiden. Grootste obstakel zullen daarbij niet de meiden zijn. Die zijn, hoewel soms vers van de straat, niet vreselijk moeilijk en reageren eigenlijk altijd prima als ik hen wat vraag. Het probleem is waarschijnlijk de houseparent die geen licht is en daarbij de, hoe zullen we het noemen, ‘motherly touch’, mist (lees: ze is een buitengewoon onvriendelijk mens dat niet altijd het juiste voorbeeld is voor de meiden). En aangezien zij de zaak hier draaiend moet houden, moet zij ook getraind worden. Het trainen van de houseparents was de tweede vraag van Fr. Boyet, de man die achter vele projecten in de Filippijnen zit. Hoe dit gaat, weet ik nog niet, maar op een of andere manier moet ik ervoor zorgen dat er een cultuuromslag plaatsvindt die voortduurt na mijn vertrek. Daarnaast lopen er wat langere termijn plannen, zoals het organiseren van een teambuilding-tweedaagse en een peer-counseling seminar. Met beide heb ik geen ervaring dus dat wordt interessant. Verder moet ik als Filibata ambassadeur de andere projecten in de gaten houden, met name wanneer Berber vertrokken is, en eventueel de docenten ondersteunen die Engels geven.

Hoewel het eigenlijk nergens op slaat, kan ik het soms niet laten om hier te vergelijken met Nepal. Wat in Nepal nog redelijk overzichtelijk is, is dat in feite iedereen arm is of er in ieder geval een simpele leefstijl op nahoudt. Hier zijn rijke mensen erg rijk. Ze hebben een SUV en een groot huis met daarin allerlei bizarre attributen, zoals massagestoelen, ingewikkelde zeepdispensers, een bar (met achterlijk grote whiskey flessen), een heleboel zithoeken en alles glimt en dat is niet altijd even smaakvol!). Vreemd genoeg zat ik op dag 2 al in zo’n huis. Nog vreemder was dat dit na een bezoek aan Smokey Mountain was, de beruchte vuilnisbelt waar voorheen hele volksstammen op woonden en veel kinderen afval verzamelden en zo hun dagelijkse onderhoud bij elkaar scharrelden. Gelukkig is de vuilnisbelt niet meer in gebruik (hoewel er nog steeds rook uit opstijgt) maar helaas wonen er nog wel wat mensen op (die daar overigens vrolijk groente verbouwen). Nog helaser is dat er nu elders een vuilnisbelt schijnt te zijn waar dezelfde situatie zich voordoet als vroeger op Smokey Mountain.

Dat er hier meer rijke mensen rondlopen (interessant om te weten is dat die rijke mensen erg rijk zijn maar ook erg veel geld doneren aan charity (en dat gaat niet om tientjes !)), betekent niet dat armoede hier niet bestaat. Als ik om me heen kijk, zie ik huizen met golfplaten opbouwen, golfplaten huizen, krottenwijken en mensen die simpelweg in het park wonen. Schrijnend. Een paar metrohaltes verderop vind je zulke gigantisch grote malls dat je je in Singapore of Hong Kong waant en straalt de rijkdom en weelde je tegemoet. Op mijn tripje naar Manila kon ik het niet laten daar te dolen, te onbijten bij Starbucks en een hotel te nemen met tv en ligbad en even te genieten van een echt compleet bed (ik slaap hier op een bed zonder matras, met een soort tennisracket bodem) en rust....

Vreemd om zo weer iets meer over jezelf te weten te komen. Ik kan hier gelukkig zijn, slapend op mijn tennisracket, met hoofdluizen op mijn hoofd mijn leven delend met 15 verwaarloosde (nu niet meer) meisjes, maar ik voelde me even zo ontzettend goed, daar in die Starbucks met een ‘tall latte’ en een croissantje met jam voor mijn neus.... Ik miste voor het eerst Amsterdam, de Bakkerswinkel of de Coffee Company, realiseerde me tegelijk hoe ontzettend veel creatiever Amsterdam is en hoe veel interessanter dan Starbucks de meeste plekken daar zijn (en hoeveel ik daar van hou! Maar dat deed niets af aan het moment). Ik voelde me even erg alleen maar ook heel sterk, wetende dat mijn alleen zijn (of single zijn, hoewel ik dat nu niet meer ben) het heeft vergemakkelijkt of misschien wel mogelijk heeft gemaakt om hier te zijn. En het drong voor het eerst heel diep door hoe vreemd het is om al zo’n tijd van huis te zijn, nog lang niet thuis te komen en koffie verkeerd te drinken in de Starbucks in Manila, wetende dat een paar uur verderop 15 meiden in een huis tussen de rijstvelden zitten te wachten op je terugkomst.