Promotie?

Nou dacht ik heel even razendsnel promotie te hebben gemaakt van ‘weeshuis medewerker’ tot ‘weeshuis interim manager’.....

....maar de houseparent werd ontslagen en al snel stond ik weer kinderen naar bed te brengen en poepbroekjes uit te spoelen. Verschil met Nepal: deze meiden laten zich niet zomaar de les lezen en zijn hier in feite eigen baas. Een meisje van 14 heeft de leiding maar kan dit eigenlijk helemaal niet aan. Ze zit tot over haar oren in de puberteit, is regelmatig boos, agressief en verdrietig tegelijk en wendt de macht die ze heeft op een niet al te prettige manier aan. De jongsten van 5 en 6 worden een beetje aan hun lot over gelaten en wat daar tussenin zit (een jaar of 10, 11 gemiddeld) fietst daar gezellig tussendoor. Meiden die op straat hebben moeten overleven, richt je niet zomaar af, dat snap ik. Maar de organisatie zit zodanig in elkaar dat mislukken in feite gegarandeerd is. Een houseparent wordt aangenomen (de huidige (sinds gisteren) zelfs ‘on the spot’, zonder enige vorm van overleg, na een bizarre sollicitatieprocedure), krijgt een dag later van de social worker te horen wat de bedoeling is (ik geloof een heleboel over de missie, hygiene en voorbeeldgedrag) en staat er dan alleen voor (en heeft neem ik aan geen idee van de praktische gang van zaken).

Ik heb mijn doel dus inmiddels bijgesteld. Ik ga niet de houseparents opleiden maar de social workers. Die stap had ik in het begin overgeslagen, niet verwachtend dat daar (bij het opgeleide deel van de natie) het probleem zou zitten. De social workers wonen net als ik tussen de meiden en sluiten zich na een drukke dag af (en eigenlijk ook gedurende de dag). Enerzijds snap ik dat je niet reageert als er iets aan de hand is (we slapen allemaal in een prachtig huis, op palen tussen de velden, met houten vloeren en bamboe wanden. Die bamboe wanden reiken alleen niet tot het plafond en zijn ook niet bepaald geluiddicht...Je krijgt dus alles mee). Maar ik snap het tegelijkertijd ook helemaal niet. Want was het niet allemaal te doen om de kinderen? Gaat het niet om hen?! En ben je, als je de superior bent van de houseparent, niet de aangewezen persoon om op te treden als er iets niet goed gaat?! Of om op z’n minst een oogje in het zeil te houden en te houseparent later hierop aan te spreken?!

Afgelopen week ben ik zo boos geweest na van de social worker te horen te hebben gekregen dat ik op zondagochtend braaf in mijn witte bloes in de kerk moet zitten en geen ‘Uno’ (een buitengwoon onschuldig kaartspelletje) mag spelen met de kinderen (alsof ik nachten lang met ze zit te pokeren!!!), terwijl zij eenvoudigweg niet op komt dagen wanneer ik haar vraag om te helpen bij de ‘study time’ (een beslissing van het team, maar probeer in je eentje eens 15 meiden van de straat achter een boek te krijgen, 3 kwartier lang, als dit door de vorige houseparent nooit is afgedwongen), op haar kamer blijft als de kinderen huilen of elkaar in de haren vliegen en de nieuwe houseparent gaat vertellen over ‘de missie’ op het moment dat de wekelijkse ‘general cleaning’ moet plaatsvinden (ik hoef denk ik niemand uit te leggen dat dit het moment is waarop iedereen, uiteraard, zijn (in dit geval: haar) snor drukt).

Maar goed. Er is dus een nieuwe houseparent. Een buitengewoon vriendelijke dame van achterin de 50 die zeker een moederfiguur kan zijn, maar nog weinig daadkracht laat zien. De meiden zullen denk ik vrolijk over haar heen walsen en, nu ik een stapje terug doe, de zaak waarschijnlijk wel weer overnemen.

En waarom ga ik het hier dan toch 6 maanden zal uithouden? Ten eerste omdat ik in het paradijs beland ben. Het complex hier is wonderschoon en is prachtig gelegen tussen de rijstvelden. Ate Myrna legt me gigantisch in de watten, overlaadt me met mango’s en allerlei andere tropische vruchten, regelt een waterkoker voor in mijn kamer (en alle bijbehorende zakjes en poedertjes (koffie, melk, alles is hier in de oplosvariant) en noemt me ‘god’s gift’. De kinderen hangen zo ongeveer 24 uur per dag om me heen en hebben een, hoewel een beetje rafelig (in allerlei opzichten), een ontzettend hoge aaibaarheidsfactor. Ze missen me als ik een dag weg ben geweest , vliegen op me af als ze van school komen en zeggen ‘I love you’ als ze mijn zaklamp hebben mogen lenen (ze zijn grote fan van mijn petzl die je op je voorhoofd hebt en hebben opeens toch echt een zaklamp nodig als ze ’s avonds het eten gaan halen). En Manilla is groot en stinkerig maar interessant en levendig en ik kan niet wachten totdat ik op zo’n tropisch strand lig bij te komen van mijn eerste mental breakdown (of te genieten van het feit dat het stapje voor stapje een beetje beter gaat hier)...

Verder..... ga vooral niet naar de Filippijnen als je last hebt van een minderwaardigheidscomplex (en nu zullen sommigen zich afvragen wat ik hier doe) want...
- Het eerste wat je te horen krijgt is dat je een ‘berry big nose’ hebt. Nu heb ik ook een grote neus, maar ook Berber krijgt dit standaard te horen (en haar neus is normaal). Overigens vroeg Berber (mijn Filibata collega op DLC) zich terecht af wat er zou gebeuren als wij in Nederland tegen, zeg, de gemiddelde Afrikaan zouden zeggen dat hij toch wel behoorlijk dikke lippen heeft... (en dat dan vervolgens ook nog zouden gaan uitbeelden!)
- Het tweede wat je te horen krijgt is ‘you are berry big and berry white’. Ik ben dus het grote witte monster (en voel me ook zo! (en voorlopig sta ik om half 5 op om de kids uit bed te schoppen en als alles klaar is, is het te warm om te rennen, dus blijf ik nog maar even het grote witte monster))
- Als je gaat shoppen en vraagt om een grotere maat, zegt het meisje automatisch ‘size xxl?’

Maar..... ga vooral naar de Filippijnen als je last hebt van een minderwaardigheidscomplex want...
- Men houdt van witte monsters en vindt je, behalve die neus dan, al snel ‘berry beautibul’.
- Schoolkinderen vinden het leuk om met een groot wit monster op de foto te gaan.
- Grote witte monsters worden altijd uitgenodigd voor lekkere etentjes en worden dan zeer serieus genomen (en worden zo automatisch nog grotere witte monsters).

Maar gelukkig zit op iedere straathoek een Mc Donalds of de Filippijnse variant Jollibee zodat binnenkort iedereen hier een groot bruin monster is en wij niet meer zo in de gaten lopen 