Gisteren mijn plannen officieel meegedeeld aan het bestuur: mijn schema voor de kinderen en, waar het eigenlijk om gaat, mijn voorstel voor training en evaluatie van de houseparent. Ik had al door dat ik de houseparents niet kan trainen. Taal is een probleem, maar nog belangrijker: er was voor de houseparent geen enkele reden om van mij iets aan te nemen of te leren. Ik zou haar niet beoordelen (en wie dan wel was niet duidelijk), en, beter zelfs: als ik het werk deed, kon zij mooi op haar kamer gaan zitten....
Verder komen en gaan de houseparents (en soical workers wellicht ook). Er moet dus structureel iets veranderen in plaats van te gokken dat men het wel oppikt of een groot genoeg hart heeft voor ‘de missie’ dat het vanzelf wel goed komt. Maar of het gaat lukken, blijft afwachten. Het eerste wat Father B gisteren ochtend tegen mij ze was: ‘if you want we can fire the new houseparent .’ Op zich al een bizarre opmerking maar dat was ook nog eens NADAT hij de stukken die ik per mail al vooruit had gestuurd, had gelezen. Ik vraag me dan echt af van welke planeet hij komt! En hoe het in godsnaam mogelijk is dat iemand met zo’n groot hart voor mensen zo met personeel om gaat! Na de meeting was ik een stuk hoopvoller en daarna gingen de social workers direct met de houseparents om tafel . Ze beginnen maandag (dan is alles vertaald en geprint) met de procedure en aan mij de taak om te kijken of het protocol in acht wordt genomen. Ik ben benieuwd. Grappig is dat het intelligente mensen zijn, bereisd, hoog opgeleid die meerdere projecten runnen (en dat zijn echt bedrijven) die bloedserieus tegen mij zeggen dat ze nu door hebben waar het niet goed gaat.... Ondertussen noemen ze me in een mail naar Filibata ‘a jewel sent by God’ en overladen ze me nog meer met wat ik maar nodig heb (of wat zij denken dat ik nodig heb). Maargoed, aangezien ik er altijd serieus rekening mee hou dat ik compleet op het verkeerde spoor zit, wacht ik nog even met juichen...
Ondertussen kan ik niet zeggen dat ik mijn draai al echt gevonden heb. Het wonen tussen de meiden is zwaar en ik mis mijn vrijheid . Niks gaat onopgemerkt, van naar de wc gaan tot te lang in je bed liggen (7 uur is al erg laat) of niet naar de kerk gaan. Ook moet ik me met meerdere dingen tegelijk bezig houden - onderhandelingen met een psycholoog over het testen van de kinderen (wellicht wordt dat betaaald door Filibata), onderzoeken of er mogelijkheden zijn voor training van en verschaffen van micro kredieten aan de oudere kinderen en teambuildings activiteiten (in het verleden betaald door Filibata) - en heb ik de balans nog niet helemaal gevonden. Wat wel heel fijn is, is dat ik inmiddels een fiets heb (waarmee ik tevens de attractie van Bustos en Bliwag ben) en dat ik eens per week Engels ga geven op Damascus. Samen met Berber en eerlijk gezegd is dat vooral leuk. Les geven, eindeloos ouwehoeren met Berber en slapen in een huis met een depressieve Russische en een zweverige Poolse psycholoog (trainees van Aesec) maar ZONDER kinderen, op een bed met matras, een heuse douche en een wc die je kunt doorspoelen door op een knopje te drukken. Luxe!!
Verder komen en gaan de houseparents (en soical workers wellicht ook). Er moet dus structureel iets veranderen in plaats van te gokken dat men het wel oppikt of een groot genoeg hart heeft voor ‘de missie’ dat het vanzelf wel goed komt. Maar of het gaat lukken, blijft afwachten. Het eerste wat Father B gisteren ochtend tegen mij ze was: ‘if you want we can fire the new houseparent .’ Op zich al een bizarre opmerking maar dat was ook nog eens NADAT hij de stukken die ik per mail al vooruit had gestuurd, had gelezen. Ik vraag me dan echt af van welke planeet hij komt! En hoe het in godsnaam mogelijk is dat iemand met zo’n groot hart voor mensen zo met personeel om gaat! Na de meeting was ik een stuk hoopvoller en daarna gingen de social workers direct met de houseparents om tafel . Ze beginnen maandag (dan is alles vertaald en geprint) met de procedure en aan mij de taak om te kijken of het protocol in acht wordt genomen. Ik ben benieuwd. Grappig is dat het intelligente mensen zijn, bereisd, hoog opgeleid die meerdere projecten runnen (en dat zijn echt bedrijven) die bloedserieus tegen mij zeggen dat ze nu door hebben waar het niet goed gaat.... Ondertussen noemen ze me in een mail naar Filibata ‘a jewel sent by God’ en overladen ze me nog meer met wat ik maar nodig heb (of wat zij denken dat ik nodig heb). Maargoed, aangezien ik er altijd serieus rekening mee hou dat ik compleet op het verkeerde spoor zit, wacht ik nog even met juichen...
Ondertussen kan ik niet zeggen dat ik mijn draai al echt gevonden heb. Het wonen tussen de meiden is zwaar en ik mis mijn vrijheid . Niks gaat onopgemerkt, van naar de wc gaan tot te lang in je bed liggen (7 uur is al erg laat) of niet naar de kerk gaan. Ook moet ik me met meerdere dingen tegelijk bezig houden - onderhandelingen met een psycholoog over het testen van de kinderen (wellicht wordt dat betaaald door Filibata), onderzoeken of er mogelijkheden zijn voor training van en verschaffen van micro kredieten aan de oudere kinderen en teambuildings activiteiten (in het verleden betaald door Filibata) - en heb ik de balans nog niet helemaal gevonden. Wat wel heel fijn is, is dat ik inmiddels een fiets heb (waarmee ik tevens de attractie van Bustos en Bliwag ben) en dat ik eens per week Engels ga geven op Damascus. Samen met Berber en eerlijk gezegd is dat vooral leuk. Les geven, eindeloos ouwehoeren met Berber en slapen in een huis met een depressieve Russische en een zweverige Poolse psycholoog (trainees van Aesec) maar ZONDER kinderen, op een bed met matras, een heuse douche en een wc die je kunt doorspoelen door op een knopje te drukken. Luxe!!
.JPG)
No comments:
Post a Comment