Malate

Afgelopen donderdag ben ik met Siegfred, een psycholoog die ik had ontmoet tijdens een meeting over het laten testen van onze kinderen, een avondje wezen drinken in Malate, een uitgaanswijk in Manila waar ik normaal gesproken alleen overdag rondloop.

Dat het ook de hoerenbuurt van Manila is, wist ik al, maar het blijft schokkend om ’s avonds de pafferige, oude, blanke mannen met hun jonge, mooie Filippina’s over straat te zien gaan of om vanuit je hotelkamer te kunnen horen hoe een Amerikaanse man aan zijn Filippijnse ‘helper’ uitlegt wat hij zoekt (een meisje van een jaar of 14, 15) en hem schaamteloos hoort opscheppen over een van zijn girlfriends die zo ‘puur’ was dat ze niet eens Tagalog sprak.

Terwijl de toeristen en lokale jongeren zich vermaken in de bars veranderen de straten langzaam in de slaapkamer van de daklozen. Hele rijen mensen liggen naast elkaar op de stoep. Sommigen heel knus als 2 lepeltjes met een arm om elkaar heen, op zorgvuldig neergelegde dozen. Voor mijn hotel lag een stel te slapen dat zich in hun slaap had omgedraaid en met de ruggen naar elkaar was komen te liggen. Tussen hen in lag een baby van nog geen 6 maanden. Ik had het kind zo kunnen pakken. Ernaar kijken voelt alsof je gluurt in iemands prive leven. Maar een priveleven hebben deze mensen niet; ze hebben moeten accepteren dat ze 24 uur per dag overgeleverd zijn aan de grillen van de straat en zelfs in hun slaap bekeken worden door mensen als ik.

Ondertussen zijn dit de mensen die je, mits ze wakker zijn uiteraard, vrolijk groeten. Zelfs bij de jongen die, toen ik ’s ochtends het hotel verliet met een buisje iets vaags zat op te snorkelen, kon er een glimlach af. De kortgerokte vrouw met hoekige kaaklijn met stoppels erop vond het ook leuk om mij op zijn/haar allercharmants te groeten en de tricycle drivers vinden het net zo’n goeie grap als ik dat ik toch echt niet voor 200 meter in hun zijspan wil stappen. Ze grappen me na dat ik ‘workout’ doe, vinden het allemaal maar prachtig ondanks dat ze hierdoor toch 20 pesos mislopen. Als je bij een kraampje een veel te zoete 3 in 1 koopt (koffie, melk, suiker), wordt er meteen een stoel voor je gepakt, wordt er uitgebreid en door iedereen met (en over) je gekletst en gaat er opeens iemand op zoek naar een gekoeld flesje water (terwijl ik die zoete zooi ook best met iets minder koud water kan wegspoelen). En als je daarna je camera tevoorschijn haalt, staat niet alleen de uitbater van het kraampje maar ook de agent, de lokale knappe gozer en de ijsjesverkoper in de rij voor een foto. De busconducteur pakt je tas aan als je de bus in stapt en begeleidt je naar je stoel, in iedere winkel wordt de deur voor je open gedaan. In de winkelcentra hebben ze gemiddeld 1 verkoper per vierkante meter die allemaal ‘good afternoon ma’am’ tegen je zeggen. Als je het verplichte ‘please come again’ bij de kassa wegdenkt, zou je bijna denken dat het uit henzelf komt. Hoe dan ook maakt het het leven aangenaam. Het is zelfs zo erg dat ik totaal geschokt ben als iemand lichtelijk sjacherijnig is en ik vraag me af hoe lang het straks in Nederland gaat duren voordat ik weer om kan gaan met de, hoe zal ik het zeggen, iets minder vriendelijke manier van samen leven.