Ouwehoeren

Nou was ik op mijn fiets al een hele bezienswaardigheid (op het traject Bustos – Baliwag (ongeveer 7 kilometer) word ik gemiddeld 20 keer begroet, 12 keer wordt gevraagd ‘ hey, where you going?’ , 0,8 keer wordt geroepen ‘ hey, you so beautipul’, 2,6 keer fiets iemand een stukje met je mee en slechts een enkele keer word ik bijna omver gereden (en dat is ondanks het feit dat ik ‘do as the locals do’ en me van geen een verkeersregel iets aantrek) .... sinds kort ben ik ook vanachter glas te bewonderen: ik ga tegenwoordig naar de lokale sportschool. Na die 3 uur, en voor slechts 50 pesos (75 cent), heb je:

1. .... 30 liter water uitgezweet (heel handig, het is een soort sauna en gym in een);
2. .... op allerlei roestige, vieze, vette apparaten gezeten (waar jouw voorgangers minstens evenveel liters zweet hebben achter gelaten);
3. .... met gemak 20 nieuwe vrienden gemaakt;
4. .... een uur lang training gehad van de lokale (zogenaamd) knappe gozer;
5. .... voor schut gestaan tijdens het eerste aerobics uurtje (niemand had mij verteld dat aerobics eigenlijk dansen is, en dat je voor het volgen van de pasjes minstens 3 weken lang elke dag mee moet doen);
6. .... ontzettend je best gedaan in het tweede (echte) aerobics uurtje;
7. .... de basis gelegd voor 3 dagen spierpijn;
8. --- vast wel wat calorieen verbrand.

Maargoed, omdat ik nog maar een paar woorden Tagalog (Filippijns) spreek, leek het me een goed plan om dan maar te doen wat ze van iedere inburgerende migrant in NL verwachten: lid worden van een clubje. Daarnaast kan ik de endorfine ook wel gebruiken, want voorlopig word ik in St Martin regelmatig gillend gek. Misschien ben ik (nog) niet geschikt voor dit werk, misschien ben ik (nog) niet geschikt voor de Filippijnen waar je je leven aan elkaar ouwehoert en netwerkt, waar alles een eindeloze aanloopfase heeft en het mij dus te langzaam gaat. Mijn Hollandse voortvarendheid staat me hier enorm in de weg; ik wil gewoon aan de slag, als team. En ik wil, ouderwets ouderwets (mijn ouders lachen zich nu dood), gewoon dat kinderen luisteren naar volwassenen.... Niet omdat luisteren en gehoorzaamheid nou tot het hoogste goed verheven moet worden, maar omdat ik denk dat het deel uitmaakt van kind-zijn, iets wat voor sommigen zo lang zo ver te zoeken is geweest.

De situatie waar onze kinderen uit komen is ongelooflijk schrijnend. De armoede is enorm terwijl je steeds op het verkeerde been wordt gezet door de malls, de SUV’s, geasfalteerde snelwegen en fastfoodketens . En de kinderen zijn, anders dan in Nepal, nog maar veel korter uit de ‘squatters areas’. Soms vergeet ik even waar ze vandaan komen, zo gauw ze fris en schoon hier in St Martin rondlopen. Maar het blijven tegelijk ook schoffies, vooral de jongens: ze rennen het liefst op blote voeten over stenen en keien, rapen eten van de vieze grond en steken het daarna in hun mond en ze liggen soms zomaar ergens in een hoekje te slapen. Veel kinderen hebben huidproblemen of allerlei gekke wonden en littekens op hun benen, soms hebben ze scabbies (schurft) en iedereen heeft zo ongeveer hoofdluizen (maar ik ben er geloof ik vanaf!). De meiden slapen ’s nachts het liefst allemaal samen op de grond (zonder matras, gewoon op een matje of op een laken), tot voor kort niet in een pijama maar met hun kleren nog aan.

En voor het verbeteren van het leven van de kids is het bieden van onderdak en het geven van eten niet genoeg. Het gaat om het bieden van een thuis, waar aandacht is voor hun persoonlijk welzijn maar waar ook op een pedagogisch verantwoorde manier wordt opgevoed. Het is eigenlijk pas daar waar het echt lastig wordt, vooral als het allemaal via de ouwehoer omweg moet...

Op aanraden van Juliette (een vorige Filibata ambassadeur die zich nu min of meer hier gaat vestigen) ga ik me dus de komende tijd wat meer richten op dat ouwehoeren. Als strategie, omdat dat schijnbaar de enige manier is waarop je werkelijk ontdekt wat er speelt. Je veel op sleeptouw laten nemen dus en vaak en met alles en iedereen overal praatjes maken. Nu had ik al veel over mezelf geleerd (dat ik bijvoorbeeld gewoon echt heel erg kan genieten van starbucks (-achtige tentjes)), ik kom er nu achter dat ik toch niet echt vreselijk super gezellig ben. Als ik kan kiezen tussen ouwehoeren over niks en met een boek op mijn bed liggen, kies ik voor dat laatste. Maar goed, daar gaan we dus nu verandering in aanbrengen.

Waar ik ook verandering in aan moet brengen is mijn neiging om de dingen perfect te willen hebben (hoewel ik dat in Shangrila Home al deels overboord heb moeten zetten) en mijn ongeduld. Gaat beide niet werken. Heel langzaam, al ouwehoerend, streven naar een niet perfecte situatie dus... Dat wordt nog wat!

foto: ook op weg van Bustos naar Baliwag. Persoonlijk vind ik deze man een grotere attractie dan ik, maar goed....