Pogi

Vanmiddag heb ik er ruim 3 uur over gedaan om van Manila weer in ‘de provincie’ te geraken. Strontvervelend want het betekent dat je, met uitzondering van het stukje highway waar het altijd wel lekker doorrijdt, voortdurend stilstaat of stapvoets rijdt. Het betekent echter ook een geweldige gelegenheid om eens uitgebreid studie te maken van de verkiezingsposters die straten, jeepneys, tricycles en huizen tegenwoordig opfleuren. In mei zijn de verkiezingen, voor burgemeester tot president en aangezien er ongeveer 3 miljoen kandidaten zijn, viel er genoeg te bestuderen. Enkele door mij ontdekte trends die ik graag wil delen met de niet-Filippijnse wereld...

Ten eerste is het belangrijk om te weten dat het poloshirt weer helemaal terug is dit verkiezingsjaar. Bij voorkeur in de primaire kleuren. Deze kleuren zie je ook terug in de achtergrond. Oranje mag ook. Als het maar fel is en je gezicht goed wit doet afsteken tegen de achtergrond. Als je gezicht tegen die achtergrond toch nog niet wit genoeg lijkt, kun je het gemakkelijk laten wit-photoshoppen. Gevolg: veel verkiezingskandidaten hebben een ziekelijk en uitdrukkingsloos gezicht. Ik moet steeds aan een pannenkoek denken, ook omdat knap zijn duidelijk geen voorwaarde is en vlassige baardjes en snorretjes, blokjesbeugels en dikke buiken blijkbaar geen negatieve invloed hebben op de beeldvorming.

Verder hebben kandidaten vaak erg professioneel en serieus klinkende namen, zoals Buko Bokal, Pontiano Perez (ofzo) of Ding Dong (ik verzin dit niet). Ik vermoed dat dit ‘nicknames’ zijn. Ik hoop het in ieder geval voor Buko Bokal. Buko betekent namelijk kokosnoot. Kokosnoot Bokal dus. Soms heeft een kandidaat zichzelf (vermoed ik) de nickname ‘Pogi’ gegeven, hetgeen ‘handsome’ betekent. Vreemd genoeg was dit de kandidaat met het pafferigste pannenkoekenhoofd en de meest uitdrukkingsloze photoshop look.

De jongens in de kleine-jongens-cottage noemen elkaar en zichzelf ook weleens ‘Pogi’. Het gaat dan meestal om Angel en Benson. Angel is, zoals zijn naam wél terecht suggereert, vooral engelachtig. Hij heeft een heel mans gezicht al maar een heel klein lijfje nog (hij is namelijk pas 9). En hij neemt school heel serieus, draagt overdag trots zijn bloesje en groene uniform kortebroekje met aan zijn spillebeentjes zijn keurige witte sokjes en hele grote zwarte schoenen. Hij ziet er dan vooral heel lief uit.

Benson ‘Pogi’ heeft ongeveer dezelfde indrukwekkende afmetingen. Hij is ooit aangereden door een auto en heeft een dik litteken op zijn hoofd. Hij kan vooral heel goed een rapper nadoen en in slowmotion joggen. En water pompen met één hand terwijl hij zijn andere hand gebald in de lucht houdt en heel hard roept dat hij superman is.

Knappe mannen dus, in de kleine-jongens-cottage.

Ik roep altijd maar heel hard dat ik ze allemaal heel erg pogi vind, omdat ik serieus denk dat ze dat ook daadwerkelijk worden zo gauw ze die hoge aaibaarheidsfactor een beetje kwijt zijn. Een van de jongens was al aardig on-aaibaar voordat hij bij ons kwam. Hij is 14 en zit al onder de tatoeages. Een paar hele groten op zijn rug (waaronder de naam van zijn girlfriend) en een heleboel zelf gezette tattoos. Je kunt zijn vroegere leven dan wel zo’n beetje uittekenen en ik vermoed dat daar weining aaibaars aan was... Tegenwoordig loopt hij ’s avonds compleet op zijn gemak rond in zijn gele Winnie de Pooh pyjamabroek en heeft hij, ondanks dat hij nog wel een beetje de bink is, bijna de hoogste aaibaarheidsfactor van allemaal.

Of ik hier Pogi ben of word, weet ik niet zo goed. Gisteren werd ik op de markt zomaar heel bruut vastgegrepen door een oude vrouw, eerst bij mijn armen en daarna bij mijn neus (bij mijn neus!!!). Ze kunnen er echt geen genoeg van krijgen, van die neus van mij! Ik vermoed dat ze het niet heel pogi vinden, hoewel ze meestal nog steeds wel heel lief ‘you are beautipul’ roepen. Ik begin inmiddels zelf mijn neus ook monsterlijk groot te vinden en ga volgend maand dan ook heel serieus aan mijn ouders (ze komen ook hier op bezoek, wat een ontzettende opoffering is. Uiteraard) vragen of ie niet toevallig toch gegroeid is (dat schijnt namelijk te kunnen).

Of je neus nou wel of niet gaat groeien op de Filippijnen, is dus de vraag. Je taille doet het in ieder geval wel. Er zijn mensen die dat pogi vinden, ik denk daar anders over. Mijn nagels zien er dan wel weer heel pogi uit, vanwege het klimaat maar ook doordat je voor anderhalve euro een profi manicure kunt krijgen. Gisteren kreeg ik tijdens deze profi manicure gratis een ‘hair spa’. Je krijgt dan een hoofdmassage en een lading olie in je haar. Daarna gaat je hoofd in het plastic (je bent dan even iets minder pogi) en krijg je nog een nek/schouder/rugmassage. Als de olie later helemaal goed is uitgespoeld gaan de twee (ja twee!)homoseksuele hairdressers een half uur aan je haar friemelen, er allemaal mooie krullen in fohnen en serieuze vragen stellen als ‘heb je het altijd vast’ (antwoord: ja), ‘ fohn je je haar?’ (antwoord: nee), ‘gebruik je mousse’ (antwoord: nee). Ze moeten enigszins teleurgesteld zijn geweest dat ik mijn haar niet zo belangrijk vind als zij en om de deceptie niet nog groter te maken, heb ik maar niet verteld dat ik direct na mijn ‘hair spa’ de sportschool in zou gaan en alle mooie krullen er heel rap weer af zou gaan zweten....

De Filippijnen is dus een behoorlijk vermakelijk land. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de karaoke cultuur, die ook buitengewoon grappig is. Wist je bijvoorbeeld dat je, als je gaat zwemmen, niet alleen al je vrienden, al je potten en pannen, de barbecue, maar ook de videoke machine meeneemt?! En dat je daar dan met al je mannelijke vrienden heel serieus mee gaat videoke-en? Waarbij de opper-videoke-er voortdurend de mic afpakt en aan zijn mede-videoke-ers voor gaat doen hoe je heel serieus en gevoelig een liefdeslied ten gehore brengt? En dat dan allemaal in je zwembroek.

Je lacht je dus dood. En dat is maar goed want ik weet niet of ik anders de ellende zou verdragen. Laatst heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer gehuild. Over straat lopend in Manila in de hitte en stank zag ik een heel klein hoopje vies mens. Opgevouwen, heel klein, met misvormde benen, voorover gebogen op de grond liggend. Pikzwarte voetzolen en de rest donker zwart van het vuil. Ik vroeg me vanalles af: waarom hij en niet ik? Hoe lang zou ik dit aankunnen (niet eens per se zijn leven, maar het leven in de krotten)? Wat kan ik doen? Waarom doe ik niks? Waarom doe ik niks???!?!?!? Met tranen achter mijn mijn veel te dure Ray-ban zonnenbril, stapte ik snel door naar het busstation, me schuldig voelend over de slechts enkele pesos die ik snel uit mijn zak viste en voor hem neerlegde, verdrietig en machteloos maar vooral me zo nietig voelend en pijnlijk bewust van mijn enorme rijkdom die ik gratis en voor niks in mijn schoot geworpen heb gekregen terwijl anderen er gratis en voor niks een mens onwaardig leven op na moeten houden....

foto: Angel Pogi :-)