Kruisigingen en zelfkastijding in San Fernando, Pampanga

Jaarlijks, op Goede Vrijdag, laten mensen zich hier vrijwillig aan het kruis nagelen. Dit gaat om een aantal ‘uitverkorenen’. Meer kastijden zichzelf door zich met zwepen op de rug te slaan.

Waanzin verpakt als festival.

Lopend naar het kruisigingsveld is de sfeer opgetogen. Bewoners hebben hun kraampjes ingericht en maken van de gelegenheid gebruik om vanalles te slijten aan de bezoekers. Af en toe worden we ingehaald door een club jongens met zwepen (of eigenlijk: koorden met houten stokken aan het eind) en gaat iedereen aan de kant om de bloedspetters te ontwijken.

De kruisigingen deden me vreemd genoeg aan Pinkpop denken: groot veld met een ‘podium’ (in dit geval een heuvel), er omheen party tenten van ‘Globe’ (een van de grootste mobiele telefoon providers), speciale steigers voor de pers, eerste hulp (hoewel niet voor het publiek), ‘dixi’s’, kraampjes met hotdogs, waterverkopers, hoedjesverkopers, ijsjesverkopers. Het publiek (veel toeristen maar meer Filippino’s) had er zin in, kwam grotendeels voor spectakel en niet zozeer voor spirituele verdieping.

Als de eerste 3 gekruisigd zijn, heeft het publiek genoeg gezien.. De ijsjesverkoper zet z’n bekende ‘jingle’ weer aan, het publiek gaat richting huis of blijft op afstand hangen voor nog een snack of een drankje.

Maar na de eerste 3 volgen nog een aantal series. Als ik op een ander plek ga staan, merk ik dat de mensen die gekruisigd worden een micorfoontje hebben zodat hun kreunen en pijnkreten voor het publiek ook te horen zijn. Ze slaan zover mogelijk vooraan door de voet, door het dunste stuk, maar hoe pijnlijk dit evengoed (uiteraard!) is, hoor je versterkt uit de boxen komen. De spijkers worden er na een paar minuten weer uitgetrokken zodat de volgende kan. Soms gaat het niet, gebruiken ze de achterkant van de hamer en is het wrikken.

De mensen die zich mogen laten kruisigen zijn uitverkoren en ervaren het als een eer. De jongens met de zwepen zijn, als ik onze Filippijnse gastheer goed heb begrepen, te verdelen in twee categorieen: de ‘sinners’ die werkelijk niet weten hoe ze een fatsoenlijk leven moeten leiden. Ze zijn soms gedurende de dag al dronken, of gaan erna flink aan het bier. Ze gedragen zich een jaar slecht en denken dan zo te kunnen boeten voor hun zonden. Hoewel ze hun gezicht vaak bedekken is er een hoog ‘show off’ gehalte: iedereen weet natuurlijk precies wie er onder de bedekking zit. Kinderen slaan hun vader met hun slippers, andere famillieleden helpen een handje mee door de zweep even ter hand te nemen en maken een ‘beginnetje’ door met glas sneetjes in de rug te maken. Een tweede categorie zijn de jongens die zo hopen hun gebeden kracht bij te zetten. De hulp / pool boy van onze gastheer had het twee keer gedaan, in de hoop dat zijn zieke vader zou genezen. Helaas heeft het niet mogen baten... Voor beide categorieen geldt dat het meestal gaat om mannen uit de lagere sociale klassen.

Na een dag in de hitte gestaan te hebben, ga ik ook naar huis. Of ik ben totaal ongevoelig, of de nachtmerries komen nog, of ik ben erin geslaagd e.e.a. met de sociologische bril te bekijken. Ik hoop maar op het laatste.

Later hoor ik dat het het Nederlandse NOS Journaal heeft gehaald en kijk ik online de fimpjes. Dit keer zie ik het dan wel niet live maar wel van vreselijk dichtbij en ben ik met terugwerkende kracht geschokt door wat ik heb gezien, of in ieder geval heb meegemaakt.

Foto's op: http://picasaweb.google.com/Ingrid.Grimmelikhuizen