Ik ben het zat....

... dat ik ‘s ochtends om 6 uur mijn bed al uit drijf en dat rest van de dag het zweet (met of zonder fan) continue met stroompjes van me af druipt. Als je het geluk hebt gehad even in de airco te zijn geweest, voel je je als je naar buiten loopt simpelweg alsof je een oven inwandelt. Je ruikt jezelf en dat is geen zweetlucht maar een soort muffige mufheid die eigenlijk nog veel viezer is.
Ik douche tegenwoordig 3 keer per dag (lees: ik gooi 3 keer per dag water uit een emmer over mezelf heen) en probeer zo een beetje fris voor de dag te komen. Dat ik de kunst van het schoon zijn niet helemaal beheers(te), blijkt momenteel uit mijn voeten. Ik deed hier bij het water over mezelf heen gooien namelijk in eerste instantie net als thuis: beetje soppen maar voeten min of meer overslaan (die worden toch nat en dus (niet dus!) schoon?). En omdat ik mijn voeten (en mijn slippers) nooit echt serieus boende, loop ik nu met wonden rond die, als ik de diagnose van mijn collega’s mag geloven, veroorzaakt worden door een ringworm infectie. Voor iedereen die (net als ik tot voorkort) onbekend is met dit fenomeen: ja, dat is een worm die (net als schurft) onder je huid gezellige dingen doet. Nou zou het fijn zijn als er in september mensen zijn die nog met mij willen afspreken, dus ik beloof bij deze dat ik vanaf nu driftig ga schrobben (en ik heb een speciaal zalfje). Overigens is het zo dat ik tóch niet zo vatbaar blijk voor hoofdluizen, mocht je je hier als potentiele afspreker nog zorgen over maken.

.... dat ik me in allerlei bochten wring om normaal te kunnen eten. Zonet zag ik nog een pan met visjes voorbij komen maar meestal is het kip. Kip met rijst, zonder iets anders. Soms wordt er lekker gekookt, meestal als er ‘visitors’ zijn. Restjes worden dan in een kast gezet met een gaasdeurtje (dat meestal open staat) en later weer opgewarmd (wat gezien de temperatuur overdag nauwelijks nodig is). In de keuken zitten duizenden vliegen. Volgens een collega vanwege het feit dat de buren kippen houden. Ik denk dat het gebrek aan elke vorm van hygiene, het vrij rond laten lopen van katten en honden en het zo af en toe slachten van een varken in de keuken ook niet echt meehelpt. Ik probeer bezoekjes aan het andere project rond etenstijd te plannen (dan eet ik daar of ‘uit’) of eet als ik bijvoorbeeld terug kom van Manila of de sportschool nog snel in Baliwag vóór terug te gaan naar huis. Zelf koken zou een optie zijn, maar spullen bewaren in de koelkast (die soms uit gaat, altijd lekt en regelmatig leeg wordt gehaald door de katten) is niet echt een optie. Daarnaast zullen sommigen koken op een enorm houtvuur misschien (uit culinair oogpunt) aantrekkelijk vinden, mij lijkt het ellende (en dodelijk).

... dat ik hier behoorlijk in mijn upje zit. Natuurlijk, er zijn 78 kinderen en een stuk of 10 collega’s dus echt alleen ben je nooit. Ook niet omdat je op de Filippijnen aan de lopende band ‘vrienden’ maakt: de jongen van de pizza hut, de meiden van de bakker, de mensen van de andere projecten, de tricycle drivers, de sportschool eigenaar, de kapper, zo maar mensen op straat... Maar dat is allemaal oppervlakkig en ondanks dat ik met mijn collega’s zoveel gemeen heb (we zijn opgeleid, spreken dezelfde taal, komen uit een Christelijke cultuur) ben ik hier vooral alleen. Nou is het fijn dat ik erg bedreven ben in alleen zijn, maar ik ben er na ruim 4 maanden ook wel een beetje klaar mee.

... dat ik soms de enige ben die mijn ideeen briljant vindt en ook als enige door heb dat die ideeen pas echt zin hebben als er ook wat mee wordt gedaan. Ik zal hier niet teveel over uitwijden. Waar het op neer komt is dat ik enerzijds (zoals sommigen bekend) ongeduldig en een perfectionist ben (lees: nooit tevreden). En ik hou van concrete, tastbare resultaten. Het zou dus zomaar beter kunnen gaan dan ik zelf denk. Anderzijds worden alle vooroordelen gewoon bevestigd: ontwikkelingswerk is frustrerend, er zit constant ruis op de kabel en het is vreselijk lastig om de juiste toon en tempo te vinden. Het is constant zoeken, aftasten, doen en weer aftasten. Goede training, buitengewoon leerzaam (niet in de laatste plaats omdat je vooral veel over jezelf leert) maar soms wordt het ook gewoon even te veel....

Dankzij mijn ouders heb ik vorige week een nachtje geslapen in het Sofitel. Ik associeerde dit zelf altijd met motels aan de Franse snelweg (Ibis?) maar als je een stap binnen hebt gezet, ben je direct verlost van dit beeld: groots, verfijnd, alles en iedereen (nou ja, het personeel) is mooi (en ze hebben spiegels en lichten die ervoor zorgen dat jij je ook mooi gaat voelen!), van alle compleet achterlijke luxe voorzien en een buffet dat een van de besten TER WERELD schijnt te zijn. Toen ik ’s avonds na de yoga (!) in mijn bizar grote(want king size) bed onder een schoon, wit, zwaar donsdek lag, vroeg ik me af of ik niet gewoon naar huis moest en een baan moest zoeken waar ik onwaarschijnlijke hoeveelheden geld mee kan verdienen. Ik vroeg me af of ik niet gewoon dát leven wilde, het leven van luxe in plaats van hitte, ringwormen, vieze koelkasten en ongezond eten. Op zichzelf al geen eenvoudige vraag maar als je bedenkt dat de kans dat ik een baan vind waar ik bakken met geld mee binnen kan slepen tamelijk minimaal is, wordt het nog een stuk ingewikkelder. Want dan moet ik er ook nog eens eerst iets voor doen. Zoals bijvoorbeeld een hele rijke kerel aan de haak slaan (in plaats van een Nepalese ex-monnik / trekking gids). Of een studie zoeken waar je automatisch (nou ja) een lucratieve baan bij krijgt (tenminste, als ik daar dan ook nog een serieuze mentaliteits / karakter (intelligentie?) metamorphose mee gepaard laat gaan). Omdat het allemaal erg ingewikkeld werd zo, besloot ik maar gewoon te genieten van het moment. En dat lukte aardig, vooral omdat ik al redelijk heb afgeleerd te denken dat iederen me ‘door’ heeft omdat ‘ik hoor hier eigenlijk niet’ op mijn voorhoofd zou staan.

Maar voor iedereen die denkt dat ik binnenkort huilend terug kom. Ik ben het nog lang niet zat...

... omdat ik nog steeds kan genieten van die ritjes in volgepropte jeepneys. Waar altijd nog een plekje voor je vrij gemaakt kan worden, waar iedereen het volstrekt normaal vindt dat iemand die propvolle en snikhete jeepney in kruipt met een gigantische tv in een doos, een zak uien of een afwasteil, waar iedereen elkaar helpt en geduldig wacht totdat fietsen op de motorkap zijn vastgenknoopt en niemand zich eraan stoort dat mensen exact voor hun huis afgezet willen worden (waardoor chauffeurs soms vlak na het optrekken alweer ‘para po’ horen en mogen stoppen) .

... omdat ik overal een graag geziene gast ben. Naar ik heb begrepen is dit een overgebleven koloniale mentaliteit van de Filippino’s (en daarmee nogal pijnlijk) maar de praktijk is en blijft dat ik aan de lopende band word begroet (door de minder verlichte zielen met ‘hey Joe’, of ‘hey man’ en door kinderen hier in de buurt met ‘yo wassup man’) en dat de toon altijd vriendelijk en oprecht is (en niet onderdanig).

... omdat de kinderen me nog steeds verbazen en inspireren. En ik er nog steeds van kan genieten als ze weer eens met z’n allen in een boom zitten, mango’s jatten, op hun blote voeten rondrennen of op een berg zand zitten te niksen en op mijn vraag ‘what are you doing’ doodleuk antwoorden ‘functions’ (klusjes).

... omdat het een heel mooi land is. Zie http://picasaweb.google.com/Ingrid.Grimmelikhuizen voor foto’s van Apo Island, bezoek van mijn ouders aan de sloppenwijken, andere projecten, ‘street feeding’ (minder mooi, maar wel interessant) en ons tripje naar de rijstterassen in het noorden (Banaue en Sagada).