Laatste blogje vanuit de Filippijnen

Vanochtend las ik mijn eigen blogjes eens over en schrok van de indruk die ik ongetwijfeld moet hebben achtergelaten!!! Uitgeblust, be-ringwormd en 10 kilo zwaarder dan toen ik vertrok in september? En wat ik helemaal vergeten was te melden: volgens mij is mijn haar gigantisch uitgevallen (en ik had al niet zoveel) en nee: ik ben niet bruin geworden, daar is het simpelweg te heet voor. Maargoed, de ringworm is denk ik dood, mijn voeten weer redelijk in orde, de schade is denk ik beperkt tot 5 kilo en als ik thuis ben zet ik wel een muts op.

De stand van zaken aan het ‘mind front’ dan maar. Sinds kort heb ik het emotioneel allemaal even niet meer op een rijtje, terwijl ik de 6 maanden hier (en de 4 in Nepal) toch behoorlijk stabiel ben doorgekomen. Soms denk ik dat het goed is om te gaan. Ik wil gewoon mijn eigen gang weer kunnen gaan, mijn eigen koffie zetten en die ’s ochtends in mijn eigen bed opdrinken. Ik wil op mijn fiets kunnen stappen en gaan naar waar ik wil, in plaats van in de rijstvelden te zitten en af te wachten of iemand misschien naar het dorp gaat en me een lift kan geven. En dan ben je in een dorp.... Ik ben een stadsmens. Ik mis de AH, cafétjes, het filmhuis (uit pure ellende ben ik al naar Robin Hood én Karate Kid geweest), de Turkse groenteboer op de hoek, mijn hardloopgroep, yoga op maandag, zwemtraining op zaterdag, vrienden binnen bereik....

Maar tegelijk ben ik zo ontzettend bang om weer thuis te zijn. Want wat dan? Wat moet ik dan in godsnaam? Me een slag in de rondte gaan werken voor de Nederlandse pubers? Ik weet niet of ik dat nog kan opbrengen, niet na mijn ervaringen hier. 6 maanden met kinderen die niks hebben, die bijna allemaal botweg in de steek zijn gelaten door hun ouders, die op de straat hebben geleefd, die soms aan de buitenkant maar allemaal aan de binnenkant beschadigd zijn, sommigen waarschijnlijk compleet in puin liggen. Kinderen die ondanks alles zo ontzettend lief, beleefd en behulpzaam zijn. Het doet pijn. Ik ben van ze gaan houden, stuk voor stuk. Het doet pijn want ik weet dat het nog helemaal niet gezegd is dat ze het in de toekomst goed zullen hebben. En het doet pijn om te zien dat maar door weinigen wordt opgemerkt hoe geweldig ze zijn. Vergeten kinderen die elke dag wel 1000 complimenten verdienen maar niet krijgen. Kinderen die liefde en aandacht missen maar niet eens meer weten hoe vanzelfsprekend dat eigenlijk is.

Ik ben geraakt door wat hier gebeurt.

Hoe makkelijk is het om maar gewoon te constateren dat het ‘zo erg is allemaal, die kinderen op straat’. Hoe makkelijk is het om vervolgens te zeggen ‘tsja, zo is het, je kunt nou eenmaal niet het leed van de wereld oplossen’. Hoe makkelijk is het om je schouders op te halen, weg te kijken, door te lopen. En dan kun je wel heel hard roepen dat geloof eng is, al die biddende kinderen één grote brainwash, dat de paus niet deugt en dat dat hele Katholieke gebeuren hypocriet is. Maar ondertussen gebeurt er wél wat hier, beginnen mensen gewoon vooraan, één voor één , kind voor kind, mission house voor mission house... En zorgen ze niet aleen voor eten, een bed (of een matje op de grond) en onderwijs maar tussendoor worden er ook nog wat waarden bijgebracht waar je onmogelijk moeite mee kunt hebben.

Als ik de kinderen zie, niet alleen in Manila maar zelfs hier in de provincie denk ik alleen maar ‘het zijn godverdomme kinderen’. Niet zo mission house proof, deze woordkeuze. Maar laat het eens doordringen... Ik kan dan alleen maar vloeken. kinderen! Stel je een kind voor dat je kent, een willekeurig kind, je nichtje, buurjongen, je eigen kind, en stel je voor dat dít kind op straat leeft. Dat zou je toch absurd vinden?! Het is net zo absurd dat het de kinderen hier overkomt. Het is niet anders, het is niet minder erg, het zijn precies dezelde kinderen. Alleen zijn het er meer en we zijn eraan gewend.

In dit land waar niks is wat het lijkt, waar het wat luxe betreft simpelweg niet op kan, waar je net als in NL spotjes op de radio hoort voor de musicals van Andrew Lloyd Webber, waar op je op zondag fietsclubjes voorbij ziet komen (mannen op reacefietsen, van top tot teen in de juiste ‘gear’),waar je melk met allerlei gezonde (toegevoegde) voedingsstoffen kunt kopen (‘want je wilt toch alleen maar het allerbeste voor je kind’), waar je in malls wordt gevraagd of je een ‘condo’ (een luxe appartement) wilt kopen.Aan de oppervlakte zo ontwikkeld, westers en rijk maar het laagje is flinterdun. Als je 20 meter van de hoofdweg af bent, lopen de geiten nog steeds gewoon los rond, ploegen de mensen het land met een buffel en een middeleeuwse ploeg, wonen de mensen in hutjes. In dat land wonen nog steeds ik weet niet hoeveel kinderen op straat, op vuilnisbelten, hele gezinnen onder bruggen, in krotten of gewoon op de stoep...

Het zit erop. En uiteraard ben ik het opeens helemaal niet meer zat. Opeens dringt het door dat het voorbij is. Dat ik de komende twee maanden in feite bezig ga zijn met ‘terug gaan’.

Terwijl er een kakkerlak onder mijn tas kruipt, terwijl die kakkerlak opeens nergens meer meer te bekennen is. Terwijl er een kakkerlak in mijn tas kruipt dus (en allerlei andere beestjes over mijn beeldscherm) zit ik me opeens heel erg leeg te voelen. Wat nu? Het zit erop, het is voorbij. Nog twee maanden. Fase 3 breekt aan en fase 3 (die ik niet gepland had) heeft als thema ‘Birma’: een maand naar Birma en dan een maand les geven in een kamp voor Birmese vluchtelingen in de bush bush van Noord-West Thailand. Interessante ervaringen nog zo op het eind, maar in feite is het terug gaan begonnen.

Een heleboel is thuis beter. Waarschijnlijk zo ongeveer alles. En toch ben ik er niet gerus t op. Ik ga genieten van mijn eigen plek maar ben bang dat het aan me zal blijven knagen. Dat ik door dit jaar niet mijn rust heb gevonden maar misschien juistl mijn roeping.