Een aantal interessante fragmenten

10 augustus

Een etnisch verdeeld land en een totalitair regime is een, letterlijk, dodelijke combinatie. Desondanks zijn de laatste geruchten hier in de kamp dat de Thaise overheid na de verkiezingen in Birma (oktober 2010) de vluchtelingenkampen zal sluiten en de Karen terug zal sturen.

Uit ‘Finding George Orwell in Burma’ (Emma Larkin, 2004):

‘When the British arrived they put Burma on the world map: British cartographers marked out the Empire’s new territory and drew the boundaries of the country as we see it on the globe today. These lines, often heavily debated with Siam, China and the French colonizers in neighbouring Laos, imposed upon the variety of peoples a single Burmese homeland. Like the Burmese kings before them, the British allowed different areas varying degrees of autonomy, and they left Burma with a chaotic map of disparate political needs. Some larger groupings, such as Shan State (...), signed a tentative agreement to acquiesce to Burmese rule for a trial period of ten years after which they would be given the right to secede. The Karen, one of Burma’s largest ethnic groups, who are concentrated along the border with Thailand, refused to sign any such agreement and prepared to fight for the independent state they had hoped the British would grant them.’

Ongeveer 2/3 van de bevolking in Birma etnish ‘Birmees’ (Bamar), de resterende 30 procent omvat de Shan, Karen, Rakhine, Chinese, Mon en Indiers, en de Akha, Chin, Danu, Kachin, Kokang, Lahu, Naga, Palaung, Pao, Rohingya, Tavoyan and Wa (die weer kunnen worden verdeeld in met 120 tot 130 etnische subgroepen). De Bamar wonen met name op de hoofdvlakte, de minderheidsgroepen in de heuvels en bergen die grenzen aan de grenzen aan Bangladesh, China, Laos en Thailand.
De overheid voert een assimilatiebeleid en verbiedt bijvoorbeeld dat lokale talen worden onderwezen. In datzelfde onderwijs draait ondertussen de propaganda machine op volle toeren en wordt een beeld gecreëerd van vredig samenlevende volken en daarmee van een tolerante houding van de Birmese overheid jegens deze groepen. In de praktijk is het tegenovergestelde waar:

The United States Department of State Country Report on Human Rights Practices
2009 (USSD Report 2009), published 11 March 2010, observed that:

“Wide-ranging governmental and societal discrimination against minorities persisted. Tension between the government army and ethnic populations remained high; the army occupied some ethnic groups' territories and controlled certain cities, towns, and highways. Abuses included reported killings, beatings, torture, forced labor, forced relocations, and rapes of members of ethnic groups by government soldiers. Some armed ethnic groups also may have committed abuses, but on a much smaller scale than the government arm.”

Of, uit het boek ‘Finding George Orwell in Burma’:

‘In the mid1970’s, Ne Win launched the notorious hpyat lay byat or ‘four cuts’ policy, which was designed to cut insurgents off from their key means of survival: food, funds, recruits and information. The story was that insurgents derived their strength from villagers who supported the ethnic armies fighting on their behalf. Burmese soldiers razed whole villages to the ground, forcing their inhabitants into mass relocation camps. Villagers were, and still are, used as living shields between the Burmese army and nationalist forces. They are coerced into walking in front of the army’s troops to act as human minesweepers for landmines laid by the insurgents. I once met a Padaung woman who was living in a refugee camp in Thailand. When the insurgent army in her area began blowing up electricity poles erected by the regime, she and her friends were forced by Burmese soldiers to stand beneath the poles to protect them from the rebels. The women had to stand alone throughout the night, one to a pole, and hope that the forces on their side would see them before they attacked.‘

In oktober worden in Birma verkiezingen gehouden. Ik heb geen idee wat ik me daarbij mag voorstellen. Dat de NLD van Aung San Su Kyi zal deelnemen, lijkt me uitgesloten. Zo ook de aanwezigheid van internationale waarnemers of vrije toegang tot informatie, vrijheid van meningsuiting en interessante politieke debatten voorafgaand aan de stembusgang. De laatste parlements verkiezingen waren in 1990. De NLD veroverde toen 392 van de 485 zetels, waarop de junta leden van de NLD, waaronder Aung San Su Kyi, gevangen zette en de uitslag naast zich neerlegde. Dat de junta wel raad weet met verkiezingen, blijkt ook uit onderstaand fragment. Aan werkelijk geen één voorwaarde voor vrije verkiezingen wordt voldaan. Het is zo onvrij ‘volgens het boekje’ dat het bijna knap is.

The Human Rights Watch World Report 2009, released in January 2009, covering events in 2008, stated that:

“The [constitutional] referendum was carried out in an environment of severe restrictions on access to information, repressive media laws, an almost total ban on freedom of expression, assembly, and association, and the continuing widespread detention of political activists. There were no independent international observers and Burmese and foreign media could only clandestinely cover it. The referendum was marred by voter registration irregularities, coercion and intimidation in communities and at polling stations, and widespread government corruption including ballot stuffing. Widespread international condemnation denounced the referendum as a sham.”

Het wachten is dus op een schijnvertoning die in het gunstigste geval een paar dagen de ogen van de wereld weer op Birma zal richten. Maar in essentie zal de sitatie waarin de bevolking verkeert, niet verbeteren. Sterker nog, als de geruchten over terugsturen kloppen, zal de situatie voor de Karen zelfs alleen maar verslechteren.